"ఆ రోజు" కి రెండు నెలల ముందు వరకు

అలా అలా మా ఆర్టీసీ యాత్రలు సాగిపోతుండేవి. ఇంతలో హీరో పుట్టినరోజు వచ్చింది. తన పుట్టినరోజు కి బామ్మ వాళ్ళూరు వెళ్ళాను. ఇక రేపు పుట్టినరోజనగా హీరో గారి సణుగుడు మొదలు.అర్ధరాత్రి 12 గంటలకి మీ బామ్మ వాళ్ళింటి పైకి రా,నేను కేక్ తీసుకొస్తాను. కట్ చేస్తా నీతో కలిసి అని. ఇది అయ్యే పనేనా చెప్పండి ఒక అమ్మాయికి,ఇంట్లో వాళ్ళకి తెలీకుండా అర్ధరాత్రి తలుపు తీసుకుని మేడ పైకి వెళ్ళడం.


వద్దు అన్నాను అని అలిగాడు నా మీద. అయినా పట్టించుకోలేదు, రానంటే రాను అని ఖచ్చితం గా చెప్పాను. మొత్తానికి అలక మొహం తోనే పొద్దున్నే మా ఇంటికి వచ్చాడు. మొహం చూస్తే జాలేసింది కానీ. హమ్మో, ఆ విషయం తలచుకుంటే ఇప్పటికీ భయమేస్తుంది,ఒకవేళ నేను మేడ మీదకి వెళ్ళి ఉంటే,అది మా బాబాయ్ చూస్తే....ఊహే భయంకరం. కానీ అంత కంటే ఘోరమయిన అవమానం ఇంకో నాలుగు నెలల్లో జరగబోతోందని తెలీదు అప్పటికి నాకు.

మొత్తానికి మా ఆర్టీసీ యాత్రలు, హాస్టల్ కి ఫోన్లు,డీటీడీసీ కొరియర్లు, వాళ్ళింటికి వెళ్ళినప్పుడు ఏమీ ఎరగనట్లు పాత ఫ్రెండ్స్ లాగ మాట్లాడుకోవడం లాంటి వాటితో ఒక సంవత్సరం గడచిపోయింది.

ఒకసారి తను సినిమా కి వెళ్ళినప్పుడు మా పిన్ని,బాబాయి కూడా వచ్చారుట. మా బాబాయి మాటల్లో పెళ్ళెప్పుడు చేసుకుంటున్నావు అని అడిగేసరికి హీరో మొహం లో నెత్తురు చుక్క లేదు,ఓరి నాయనోయ్ ఈయనకి ఎలా తెలిసిందా అని.


కానీ మామూలుగా ఉండటానికి ప్రయత్నిస్తూ,ఏమిటి అన్నాడు మళ్ళీ. పెళ్ళెప్పుడు అని అడుగుతున్నా అని అడిగేసరికి, నేను రెడీ కానీ అమ్మాయి ఏది అని సమాధానం ఇచ్చేసరికి మా పిన్ని అందుకుని ఎవరో ఎందుకు, మా అమ్మాయే ఉంది గా అంది.మీ అమ్మాయిని నేను చేసుకోను బాబోయ్ అని కాస్త నటించగానే మా పిన్ని మా అమ్మాయికేమి తక్కువ, అప్పుడే సంబంధాలు కూడా వస్తున్నాయి అందిట. అంతే,ఆరోజే హీరో గారి ఫోను నా హాస్టల్ కి.


ఏమిటి సంబంధాలు వస్తున్నాయిట అంటూ. అవును వస్తున్నాయి కానీ నాన్నగారు నా చదువయ్యేవరకు చెయ్యరు, అంత సీరియస్ కాదు లే అని చెప్పాను. అలా అన్నానే కానీ నాకూ భయం గానే ఉంది మనసులో, అసలు నాన్నగారికి ఈ విషయం ఎలా చెప్పాలా అని.


ఎలాగూ నెక్స్ట్ కొన్ని టపాలలో ఆ సీరియస్ విషయాలు రాస్తా లెండి,ప్రస్తుతానికి హ్యాపీ పార్ట్ చెప్పుకుందాము.



ఒకసారి నేను మా నాగమణి కలిసి బామ్మ వాళ్ళ ఊరు వెళ్ళాము. పాపం నాగమణి రానంటున్నా కానీ బలవంతంగా లాక్కెళ్ళాను. నేను వస్తున్నా అని ముందే చెప్పడంతో ఏదో వంక పెట్టి హీరో స్టేషన్ కి వచ్చాడు.

అక్కడ ఏదో ఫార్మల్ గా పలకరించి బామ్మింటికి వెళ్ళానే కానీ మనసంతా ఒకటే ఆరాటం ఎప్పుడు అత్తా వాళ్ళింటికి వెళ్తానా అని. ఇంట్లో కాళ్ళూ చేతులూ కడుక్కుని బామ్మ నాకోసం చేసిన తొక్కుడు లడ్డు తిని అత్తా వాళ్ళింటికి బయలుదేరాను.


ఇప్పుడే కదే ఎండన పడి వచ్చావు కాస్త చల్లబడ్దాకా వెళ్ళరాదూ అని బామ్మ అంటున్నా వినిపించుకోకుండా గేటు మూసేసి పరుగు లాంటి నడకతో అత్త వాళ్ళింటికి వెళ్ళి ఎదురుచూపులు మొదలెట్టాను.

నేను వచ్చాను అని చెప్పడానికన్నట్లు ఒకటి రెండు సార్లు అలా దొడ్లో కి వెళ్ళి కాస్త గట్టిగా మాట్లాడి(ఒక వేళ ఇంటి వెనకాల ఉన్నాడేమో అని), ముందు వైపు వెళ్ళి వాళ్ళింటి వైపు చూస్తూ మాట్లాడినా హీరో జాడ తెలియదే. ఇంతలో వాళ్ళమ్మగారు బయటకి రాగానే ప్రాణం లేచి వచ్చింది. ఆంటీ ప్రదీప్ లేడా(యెస్,హీరో పేరు ప్రదీప్) అని అడుగుదామని నోటి దాకా వచ్చి, ఆంటీ బాగున్నారా అని అడిగాను ఓ వెర్రి నవ్వు నవ్వుతూ. బావున్నానమ్మా,మొన్నే కదా వెళ్ళావు నువ్వు కాలేజీ కి అప్పుడే శలవలా అని అడిగేసరికి ఏమి సమాధానం చెప్పాలో తోచలేదు. ఆ,అంటీ అని ఏదో చెప్పబోయేంతలో నాకు చిరపరిచితమయిన బజాజ్ చేతక్ హారన్ మోత వినపడింది. అంతే, అప్పుడు కానీ మా ప్రదీప్ వాళ్లమ్మగారు నన్ను చూసుంటే ఆవిడకి కధ ఎవరూ చెప్పక్కర్లేకుండానే అర్ధం అయ్యేది. ఏమిటే ఆ ఎక్సైట్మెంట్ అని మా నాగమణి నా చెవిలో చెప్పేంతవరకూ తెలీలేదు నాకు అసంకల్పితంగా నా ఫీలింగ్స్ ని బయట పెట్తేసా అని.


అమ్మా,నేను పని మీద బయటకి వెళ్తున్నా,ఏడున్నరకి వెంకటేశ్వర స్వామి గుడికి వెళ్ళి వస్తా అనగానే అర్ధం అయిపోయింది నాకు ఏడున్నరకల్లా ఎక్కడకి వెళ్ళాలో. అంతే, ఇక ఆలస్యం చెయ్యకుండా బామ్మ ఇంటికి బయలుదేరా.


బామ్మ ఇంటికి వెళ్ళి కాసేపుండి గుడికి వెళ్తే అనుమానం రాదు కదా ఎవ్వరికీ.పిన్నీ గుడికి వెళ్తున్నా అనగానే మా పిన్ని షాక్. ఏమిటే ఎప్పుడూ పెద్దగా ఇంట్రస్ట్ చూపించవు,ఏమిటి సడెన్ గా అని.ఇంతలో మా పిన్ని కూడా తయారయ్యింది నేనూ వస్తా అని. తనని ఎలా ఆపడం?
పిన్నీ, నాకు నీ ముక్కల పులుసు, కంది పచ్చడి తినాలనుంది డిన్నర్ కి చెయ్యి ప్లీజ్ అని అడిగాను.



రెండ్రోజులు ఉంటావు కదా రేపు చేస్తా లే అంది. ప్లీజ్ ఇప్పుడే చెయ్యి,కావాలంటే నేను సాయం చేస్తా అనేసరికి మీరిద్దరూ వెళ్ళిరండి గుడికి నేను వంట చేస్తా లే అని నన్ను నాగమణి ని గుడికి పంపింది.

గుడికి వెళ్ళిన కాసేపటికి ప్రదీప్ వచ్చాడు. ఏదో ఓ పావుగంట మాట్లాడుకుని ఎవరిళ్ళకి వాళ్ళు బయలుదేరాము.

మరునాడు మధ్యాహ్నం వాళ్ళింటికి వెళ్ళాము నేనూ నాగమణి కలిసి. మా కాబోయే అత్తగారు ముభావం గా మాట్లాడి లోపలకి వెళ్ళిపోయారు పని చేసుకోవడానికి. ఇక నాకు భయం మొదలు. ఇంటికి వెళ్ళిపోతా అని మొదలెట్టాను. ఏమీ కాదు కూర్చో అని ప్రదీప్ కళ్ళతోనే సైగలు.

కాసేపటికి రెండు కప్పుల్లో టీ తీసుకొచ్చి అక్కడ పెట్టి మరలాలోపలకి వెళ్ళిపోయారు వాళ్ళమ్మగారు. నేను టీ తాగను అని అందామని నోటి దాకా వచ్చి ఆగిపోయాను. మరి ఎదురుగా ఉన్నది అత్తగారు కదా.

ఆరోజు రాత్రి ఫోనులో చెప్పాను,ప్లీజ్ మీ ఇంటికి రమ్మని ఎప్పుడూ పిలవకు,చాలా భయమేసింది మీ అమ్మగారిని అలా చూడగానే అని.

ఏమీ కాదు,కొంచం నువ్వంటే మంచి అభిప్రాయం ఉన్నట్లు లేదు,మెల్లిగా మారుతుంది లే అన్నాడు.
సినిమాలలో అయితే ఎంచక్కా ఏవో రెండు మంచి పనులు చెయ్యగానే అత్తగారు కరిగిపోతారు కాబోయే కోడలికి. అయినా నా వంతు ప్రయత్నం గా ఆవిడ కనపడ్డప్పుడల్లా నవ్వుతొ పలకరించేదానిని.

కొన్నేళ్లకి నాకు తెలిసింది ఎందుకు ఆవిడ అప్పుడు నాతో అలా ఉందో. ఈరోజు ప్రదీప్ వచ్చి నన్ను కలిస్నట్లు ఆవిడకి తెలిసిపోయిందిట. మరి ఎవరికయినా కోపం రాదా చెప్పండి వెనక అంత కధ పెట్టుకుని ముందు ఏమీ తెలీనట్లు నటిస్తే.


ఇలా మొత్తానికి మేము మా ప్రపోజల్ మొదటి యానివర్సరీ ని జరుపుకున్నాము. ఆరోజు సర్ ప్రైజ్ గా ప్రదీప్ చాలా గిఫ్ట్స్ తీసుకొచ్చి నా హాస్టల్ దగ్గర కలిసాడు.

ఇంతలో వాళ్ళ పైన కొత్తగా కడుతున్న ఇంటి శంఖుస్థాపన కార్యక్రమం వచ్చింది.అదే ముహుర్తానికి అత్తా వాళ్ళ పైనింటి శంఖుస్థాపన కూడా రావడంతో అమ్మ వాళ్ళు నన్ను పంపారు వెళ్ళి రా అని. ఆ కార్యక్రమంలో ప్రదీప్ కనపడలేదు,ఎంత కోపం వచ్చిందో తను రాలేదు అని.ఇప్పట్లా సెల్ ఫోనులు లేవు కదా నిమిషాలలో సమాచారం ఇచ్చిపుచ్చుకోవడానికి. నేనూ అనుకోకుండా వచ్చాను అసలు ఈ కార్యక్రమానికి. తనకి ఎగ్జాంస్ ఉండడంతో రాలేదు,శంఖుస్థాపనే కదా,గ్రుహప్రవేసానికి వద్దామని.

ఇంకో రెండు నెలల్లో పెద్ద పెద్ద బాంబులు పేలబోతున్నాయి అని నా మనసు కనీసం హెచ్చరించలేదు నన్ను. హెచ్చరించుంటే కాస్త జాగ్రత్త గా ఉండేదానిని.

మా ఆర్టీసీ యాత్రలు

ఆశ్చర్యమేస్తుంది అప్పుడు రాసుకున్న ఉత్తరాలు చూసుకుంటే :). పేజీలు పేజీలు నిండి పోయేవి ఈజీగా. అదే ఇప్పుడు రాయమంటే ఒక్క పేజీ మించి రాయలేనేమో. అయినా అప్పుడప్పుడు రాసుకుంటూ ఉంటాము. ఉత్తరాలలోని మధురానుభూతే వేరు కదా.

కానీ ఈ ఉత్తరమే నా జీవితాన్ని ఒక్క కుదుపు కి గురిచేస్తుంది అని మాత్రం ఊహించలేకపోయాను. ఎంత పెద్ద దొంగయినా చిన్న తప్పు చేస్తాడన్నట్లు మేము మా ఉత్తరాలు,గ్రీటింగు కార్డులని ఎవరి కంటా పడకుండా చాలా కష్ట పడి దాచాము. ఇద్దరమూ హాస్టలే కాబట్టి పెద్ద ఇబ్బంది వచ్చేది కాదు. కానీ ఒక సంవత్సరం తరువాత అజాగ్రత్తో,నిర్లక్ష్యమో మరోటో కానీ మాకు గాట్ఠి ఎదురు దెబ్బ తగిలింది. ఆ వివరాలు మరలా ఇస్తాను.

ఇలా ఒక సంవత్సరం గడిచింది. ఉత్తరాలు, మధ్య మధ్యలో నేను వాళ్ళ ఊరు వెళ్ళడం(బామ్మని చూసే వంకతో),లేదా శెలవలకి వచ్చినప్పుడు తనే నేను చదువుకుంటున్న ఊరు రావడం జరిగేది.


నేను చదువుకునే ఊరిలో ఇద్దరము కూర్చుని మాట్లాడుకునే స్థలాలు ఏమీ ఉండేవి కాదు. మన ఊర్లలో పార్కుల సంగతి తెలుసు కదా ఎలా ఉంటాయో. మేము ఎప్పుడూ కూర్చునే గుడి లో రినోవేషన్ జరుగుతుండటంతో మా అడ్డా మార్చాల్సి వచ్చింది.ఎక్కడ కూర్చోవాలో పాలుపోయేది కాదు. ఇలా మీమాంసలోనే ఒకరోజు ఆటో లో బస్టాండు వైపు నుండీ వెళ్తొంటే ఒక అవిడియా వచ్చింది. బస్సెక్కి కూర్చుంటే అని.


వచ్చిందే తడవుగా సెమీ లగ్జరీ టైపు లో కనపడిన బస్సు ఎక్కాము. మహా అయితే ఒక 2 గంటలు ప్రయాణం ఉంటుందిలే అనుకున్నా.నేనూ ఆ ఊరికి కొత్తే.చుట్టు పక్కల ఏవో 3-4 ఊర్ల పేర్లు తప్ప మిగతావి తెలీదు. బస్సు కదిలాకా రెండు గంటలు 3 గంటలు అవుతుందే కానీ గమ్యం రాదే. నాకు టెన్షన్ మొదలయ్యింది.

ఒక 4 గంటలకి అడవులలో ఉన్న ఒక ఊరిలో ఆగింది బస్సు. అదే ఊరుట. బస్సులో అందరూ దిగిపోయారు. ఇదే చివరి స్టాపు సార్,దిగరా అని డ్రైవర్ అరిచేసరికి నా పై ప్రాణం పైనే పోయింది. గట్టిగా ఒక 100 ఇళ్ళు లేవు ఊరిలో. అసలు బస్టాండే లేదు. ఒక చెట్టు కింద బస్సాపేసరికి ఇక నా టెన్షన్ చూడాలి,ఇప్పుడు వెనక్కెళ్ళడం ఎలా అని. ఏడుపొచ్చేసింది. పాపం హీరో పరిస్థితి చూడాలి,ఏదో తెలీని ఊరు,పక్కన ఏడుపు మొహంతో అమ్మాయి :)

డ్రైవర్ కి తెలిసినట్లుంది మేము ఇక్కడ కాదు దిగాల్సిందని. మళ్ళీ ఒక అరగంటలో వెనక్కి బయలుదేరుతుంది అనేసరికి కాస్త రిలీఫ్ నాకు. సరే,అని అలా బస్సు దిగి కిందకెళ్ళి ఏవో నాలుగు బిస్కట్లు కొనుక్కుని మళ్ళీ ఎక్కి కూర్చున్నాము. ఊరిలో అందరూ మమ్మల్ని చూసిన చూపు ఇప్పటికీ మర్చిపోలేను నేను.

అలా మరలా ఒక నాలుగ్గంటలు వెనక్కి ప్రయాణం చేసి మా ఊరొచ్చాము. సాయంత్రం ట్రైన్ కి హీరో వెళ్ళిపోతొంటే సేం ఫీలింగ్,అప్పుడే రోజయిపోయిందా అని.

రూం లో పాపం మా రూమ్మేటు టెన్షన్,బయటకి వెళ్టే కనీసం ఒక్కసారయినా హాస్టల్ కి ఫోను చేసే దానిని,అలాంటిది ఐపు లేకపోయేసరికి ఆరోజు. అప్పుడూ సెల్ఫోనులు లేవింకా మరి. పబ్లిక్ బూత్ నుండి చెయ్యడమే. బస్సెక్కి నాలుగ్గంటలు కూర్చుంటే ఫోను ఎలా మరి? అదే విషయం చెప్పాను. జాగ్రత్త మానసా అని మాత్రం అంది. సెల్ఫోనులు,ఈ మెయిల్సు ప్రాచుర్యం పొందని కాలంలో ఈ కధ నడచినా కానీ ఇప్పటి పరిస్థితులు చూస్తే అప్పుడే బాగుందనిపిస్తుంది.

మా క్లాస్మేట్స్, కాలెజ్ మేట్స్ కంటా పడకుండా ఈ బస్సు జర్నీ ఐడియా బాగుందనిపించింది. అందుకని నా చదువయ్యేంతవరకూ మా అడ్దా ఆర్టీసీ బస్సులే. హీరో వచ్చిన రోజు, పొద్దూన్నే ఏదో ఒక బస్సెక్కడం,మరలా అదే బస్సులోనో నెక్స్ట్ బస్సులోనో వెనక్కి రావడం అన్నమాట.


ఒకరోజు ఒక ఊరిలో అనుకోని బందు వల్ల కంటిన్యూస్ గా 19 గంటలు ప్రయాణం చేసామనుకొండి,అది వేరే సంగతి. ఆ ప్రయాణం తలచుకుంటే నవ్వొస్తుంది ఇప్పటికీ.ఒక 1-2 వేల వేల కిలోమీటర్లు ఈజీ గా RTC బస్సుల్లో తిరిగుంటాము మా పెళ్ళయ్యేంతవరకు.


మెల్లిగా నా ప్రేమ కధ విషయం మా క్లాసులో కూడా తెలిసిపోయింది.

మా ఫ్రెండు ఒకసారి మా జిల్లా మ్యాప్ తీసుకొచ్చి నా చేతిలో పెట్టాడు. ఇదెందుకు అన్నాను. నీకు రూట్ మ్యాప్ ఇది,యే ఊరు ఎక్కడుందో తెలీడానికి అనేసరికి నవ్వాగలేదు నాకు. హీరోని కలిసిన మరునాడు కాలేజీ కి వెళ్తే మా ఫ్రెండ్స్ బ్యాచ్ జంధ్యాల సినిమాలో సుత్తి వీర భద్ర రావు లాగ ఊర్ల పేర్లు వరస బెట్టి చెప్పేవారు. యే యే పొర్లు వెళ్ళవో నిన్న ,చెప్పు మరీ అనేవారు. నిజం చెప్పొద్దూ ఒకోసారి హీరోకీ అమ్మ నాన్నలకి మధ్య నలిగిపోయేదానిని.


నాసంగతి మా కాలేజీ లో కూడా తెలిసింది. నలుగురి నోటిలో నానకుండా ఉండటానికి గోప్యం గా ఉంచాలని ప్రయత్నించా కొన్నాళ్ళు,కానీ ఎన్నాళ్ళు దాచగలము నిజాన్ని?. అఫ్ కోర్స్,ఇదే నన్ను మా సీనియర్ల ర్యాగింగు నుండీ తప్పించిదనుకోండి.


నేను ఆల్రెడీ ఎంగేజ్డ్ అని తెలిసి మిగతా అమ్మాయిలంత నన్ను పెద్దగా పట్టించుకోలేదు మా కాలేజీలో. మా ఫ్రెండ్స్ వెనకాల పడ్డట్లు నా వెనక ఎవరూ పడలేదు.ఇదో ప్రివిలేజ్ అన్నమాట. ప్రివిలేజ్ అని సరదాగా ఇప్పుడంటున్నా కానీ నాకు తెలుసు మా రెండూ కుటుంబాలు ఎంత క్షోభ అనుభవించాకా ఇప్పుడు హ్యాపీ గా ఉన్నాయో.


ఒక్కటి మాత్రం చెప్పగలను,నేను ఇష్టపడ్డ వ్యక్తి నన్ను సొంతం చేసుకునేందుకు నా కంటే ఎక్కువ కష్టపడ్డాడు.

అలా అని మేమేదో ఇప్పుడు ఐడియల్ కపుల్ అనుకోకండి. మా కీచులాటలు,అలకలు మామూలే. అసలు ఇప్పుడు ఇవన్నీ తలచుకుంటే నవ్వొస్తుంది. అప్పట్లో ఉద్యోగం తెచ్చుకుని పెళ్ళి చేసుకోవడమే పెద్ద చాలెంజ్ అన్నట్లుండేది. అసలు ఛాలెంజిలు అన్నీ ఆ తరువాతే అని ఇప్పుడు తీరికగా తెలిసింది.

మా ఇద్దరి తల్లి తండ్రుల ఆశీర్వాదం,అండ దండలతో ఇనీషియల్ హిక్కప్స్ అన్నీ అధికమించగలిగలిగి ఇప్పుడు ఒక గౌరవనీయమయిన జీవితం గడుపుతున్నాము.

ఛిట్టీ ఆయీ హై

హాస్టల్ కి వచ్చానే కానీ మనసంతా ఏదో దిగులు.మరునాడు నా పుట్టినరోజు.రాత్రి 12 గంటలకి హీరో నుండి ఫోను.సేం రియాక్షన్ నా నుండి తన గొంతు వినగానే.వల వలా ఏడ్చేసా.ఎందుకో తెలీదు.ఏదో దిగులు.మొదటి సారి పుట్టినరోజు నాడు ఏడ్చాను నేను.మరునాడు కాలేజీ కి వెళ్ళాకా కాస్త కుదుట పడ్డాను.ఇక అటూ ఇటూ ఉత్తరాల ఊసులు ప్రవాహం మొదలు.పాపం హీరో ఫోను చెయ్యాలి అంటే వాళ్ళ హాస్టల్ నుండి ఒక 4-5 కిలోమీటర్లు వచ్చి చెయ్యాల్సి వచ్చేదిట.పైగా లైన్లు బిజీ రాత్రి టైం లో. లేదా,మా హాస్టలు ఫోను బిజీ.

ఇన్ని అవాంతరాలు దాటుకుని ఫోను వచ్చింది అంటే ఇక నాకు సంబరమే.కానీ ,"హలో" అన్న దగ్గర నుండీ నాకు, ఎప్పుడు ఇక ఊంటాను అని ఫోను పెట్టెస్తాడో అని టెన్షన్ గా ఉండేది.కానీ హీరో ఇవేమీ లేకుండా హాయిగా మాట్లాడేవాడు.నాకు ఆశ్చర్యం వేసేది.ఒక సారి అడిగాను,నీకు ఫోను పెట్టెయ్యాలి అని బాధ ఉండదా అని.బాధ పడటానికి కాదు కదా ఫోను చేసేది అని ఠకీ మని అక్కడ నుండి జవాబు.

హీరో నుండీ నాకు ఉత్తరాలు డీటీడీసీ కొరియర్ లో వచ్చేవి.కొరియర్ లో వేసిన నాలుగో రోజు నాకు చేరేది ఆ ఉత్తరం.హీరో నాకు ఉత్తరం కొరియర్ లో వేసాను అని చెప్పగానే ఇక రోజులు లెక్క పెట్టుకునేదానిని.నాలుగో రోజు ఉదయం 11.30 కి మా ఊళ్ళో డీటీడీసీ ఆఫీసు కి ట్రైన్ లో చేరేవి ఆనాటి కొరియర్లన్నీ.సో, హీరో ఉత్తరం రాసిన ప్రతీ సారీ నా ఫ్రెండు నాగమణి ని బతిమాలి ఒక్క క్లాసు కి నా అటెండెన్సు ఎలాగో మేనేజ్ చెయ్యమని చెప్పి డీటీడీసీ ఆఫీసుకి వెళ్ళేదానిని.

ఒకోసారి రైలు లేటు అయ్యి కొరియర్ వచ్చేది కాదు.ఏ ట్రైన్ లో వస్తాయి కొరియర్లు,వచ్చాకా ఎన్నింటికి డెలివర్ చేస్తారు వగైరా ప్రశ్నలతో ఆ ఆఫీసు క్లర్కు ని విసిగించేదానిని.ఆ ఆఫీసు క్లర్కు నా సతాయింపు భరించలేక,మేడం, కొరియర్ రాగానే ఫస్టు మీకే డెలివర్ చేస్తాము అని చెప్పేవాడు,అంటే ఇన్ డైరెక్ట్ గా ఇక దయచేయమని.

చేసేది లేక కాలేజీ కీ వెళ్ళేదానిని.క్లాసు కి వెళ్ళినా మనసంతా ఆ ఉత్తరం మీదే ఉండేది.కాలేజీ అవ్వగానే,అలా కాసేపు బేకరీ లో ఒక పఫ్,లేదా పేస్ట్రీ తిని వెళ్ళ్లేవాళ్ళము క్లాసు అమ్మాయిలతో అప్పుడప్పుడు.కానీ కొరియర్ కోసం వెయిట్ చెసే రోజు మాత్రం పరిగెత్తుకుని హాస్టల్ కి వచ్చేదానిని.నేను వెళ్ళిపొతే తను మళ్ళీ ఒక్కర్తే రావాలి అని పాపం నాగమణి కూడా వచ్చేసేది.వస్తున్నంత సేపూ దారిలో ఎన్ని ఆలోచనలో,మా హాస్టల్ లో కొరియర్ ఎవరయిన కలెక్ట్ చేసుకున్నారో లేదో,ఎక్కడ పెట్టారో వగైరాలన్నమాట.

రూము తాళం కూడా తియ్యకుండా మొదట నా కొరియర్ గురించి ఎంక్వయిరీ చేసేదానిని.అది నా చేతిలో పడగానే ఎంత సంబరమో.వరల్డ్ కప్పు పట్టుకున్న కెప్టెన్ మొహం లో కూడా అంత సంతొషం కనపడదేమో.నిజం,ఆ ఆనంద క్షణాలు ఇప్పటికీ నాకు గుర్తే.ఉత్తరం తెరిచి మొదట ఎన్ని పేజీలుందో చూసేదానిని.చెప్పలేదు కదూ,ఉత్తరం అంటే ఏదో నాలుగు పేజీలు కాదు.హీరో నాకు ప్రతీ సారీ ఒక లెటర్ ప్యాడ్ మొత్తం నింపి పంపేవాడు.నేనూ అంతే,తినే తింది,క్లాసు లో జరిగిన విసేషాలు,బేకరీ లో ఫుడ్ తిన్నప్పుడు వచ్చిన కడుపునెప్పి,మా ఇంట్లో విసేషాలు,మా భవిష్యత్తు ఊహలు కాదేవీ ఉత్తరానికి అనర్హం అన్నమాట మా ఉత్తరాలలో.అందుకే అన్నన్ని పేజీలు అలవోకగా నిండి పోయేవి.

ఓకే,కమింగ్ బ్యాక్ టూ నా ఉత్తరం ఓపెనింగ్.ఓపెన్ చెయ్యగానే ఉత్తరం సైజు చూసేదానిని.అలా చూస్తే అదో త్రుప్తి నాకు.హమ్మయ్య ఎక్కువ ఉంది అన్న ఆనందం అన్నమాట.అప్పుడప్పుడు ఉత్తరం తో పాటు చిన్ని చిన్ని బుక్ మార్క్స్ కూడా పంపేవాడు.కానీ ఆ బుక్ మార్క్స్ నన్ను ఎంత డిస్ట్రబ్ చేసేవో నేను పరీక్షలకి చదువుకుంటున్నప్పుడు.బట్ అవే ఒకోసారి ఉత్సాహాన్నిచ్చేవి.

నేను ఉత్తరం తెరిచి చదవటం పూర్తి చెసేటప్పటికి మా ఫ్రెండు హాయిగా టీ తాగి తన కార్యక్రమాలన్నీ పూర్తి చేసుకుని వచ్చి నా కోసం ఎదురు చూస్తూ కూర్చునేది.నెలకి ఒక 4 ఉత్తరాలు అటూ ఇటూ ఎగిరేవి.

ఇలా మొత్తానికి ఉత్తరాలు ఫొను లతో కొన్ని రోజులు గడిచాయి.

చుయ్ ముయ్ సీ తుం లగ్తీ హో

అలా ఆరోజు తనతో మాట్లాడీ కాలేజీ కి వెళ్ళాను.అసలే కొత్త సబ్జెక్ట్,పైగా అప్పటీకి ఒక 5-6 క్లాసులు అయిపోవడంతో ఏమీ అర్ధం కాలేదు.మరునాడు తనకి ఫోను చెయ్యాలి అన్న కోరిక ని బలవంతంగా ఆపుకుని కాలేజీ కి వెళ్ళాను.కాలేజీ కి మళ్ళా ఒక వారం శలవు ప్రకటించారు.ఎగిరి గంతేసి హీరో ఊరు బయలుదేరా బామ్మ దగ్గరకి.వస్తూ వస్తూ బస్టాండులో ఒక చిన్న బొమ్మ కొన్నాను చిన్న పిల్లాడూ అమ్ముతోంటే.అదే నా ఫస్టు బహుమతి మా శ్రీవారికి.హీరో కి నేను వచ్చాను అని చెప్పలేదు.నేను మధ్యాహ్నం బామ్మ ఇంటికి చేరాను.సాయంత్రం తన గురించి ఆలోచిస్తూ వంటింట్లో ఏదో పని చేస్తున్నా.ఇంతలో ఇటు తిరిగేసరికి గుమ్మంలో శ్రీవారు.ఎంత తత్తరుపాటుకి లోనయ్యానో,ఆ కంగారులో స్టవ్ మీద పాలు పొంగుతున్నాయని పరుగెత్తి గిన్నె దింపబోయి,వేడి పాల గిన్నె చేతితో పట్టుకున్నా.నవ్వొస్తుంది ఇప్పుడు ఆ కంగారు తలచుకుంటే.

ఒక 2 రోజులు గడిచాయి.బజారుకి వెళ్ళి షామైక్ దావర్ ఆల్బం "మొహబ్బత్ కర్లే" క్యాసెట్టు కొన్నాను.కొనడమయితే కొన్నా కానీ ఇవ్వడానికి సంకోచం.నాకు నచ్చిన పాటలు తనకి కూడా నచ్చాలని లేదు కదా.అప్పటికి తెలీదు లెండి,మనము ఇష్టపడే వాళ్ళు యే గిఫ్టు ఇచ్చినా బాగుంటుంది అని,ఎట్లీస్ట్ పెళ్ళికి ముందు :).ఒక ఉత్తరం కూడా రాసా,కానీ భయమేసి చింపేసా ఇవ్వకుండా.ఆ క్యాసెట్టు మాత్రం ఇచ్చి చెప్పాను,ఉత్తరం రాసి చింపేసా అని.ఒకరోజు నేను బామ్మతో హాస్పిటల్ కి వెళ్ళాను.ఇంతలో బాబాయి వచ్చి బామ్మ ని నేను ఇంటి దగ్గర దింపుతా నువ్వూ తమ్ముళ్ళూ ఆటో లో రండి అని ఆటో కోసం చూస్తున్నాడు.ఇంతలో అటు గా వెళ్తున్న హీరో ని పిలిచి,మానస వాళ్ళని ఇంటి దగ్గర దింపుతావా అని అడిగాడు.నవ్వొచ్చింది నాకు,నా కోసమే కదూ అసలు తను అటు వచ్చింది అని.హీరో కి నాకూ మధ్యలో తమ్ముడూ కూర్చున్నాడు.ఇక మొదలు,హీరో సణుగుడు ఆ ఉత్తరం ఇయ్యి అని.లేదూ చింపేసా అంతే వినడే.ఒక పక్క నాకు భయం,తమ్ముడూ వింటాడేమో అని.చాలా బతిమాలాడు పాపం.కానీ అసలు ఆ ఉత్తరం ఉంటే కదా ఇవ్వడానికి.పోనీ ఆ ఉత్తరం ముక్కలయినా ఇయ్యి అంటాడు.ఇంటికి వచ్చేవరకు బతిమాలుతూనే ఉన్నాడు.

మరునాడు మా నాగమణి నుండి ఫోను,కౌన్సెలింగు ఉంది బయలుదేరు అని.హీరో ని కలిసి చెప్పా,నేను వెళ్తున్నా,అక్కడ నుండి మా ఊరు వెళ్తున్నా,మళ్ళీ ఎప్పుడు కలుస్తానో అని.అన్నీ విని,ఆ ఉత్తరం ఇచ్చి వెళ్ళు అన్నాడు.విసుగొచ్చింది నాకు.ఇంతకీ చెప్పలేదు కదూ,నేను ఆ ఉత్తరం రాసి చింపేస్తున్నప్పుడు అటువైపు మా పిన్ని రావడంతో ఆ ముక్కలని అలా నా బ్యాగు లో కుక్కేసా,చూస్తే ఏమిటి అని అడుగుతుందేమో అని.

సో,అలా నా బ్యాగు లో ఆ మొదటి ఉత్తరపు ముక్కలు తీసి చిన్న కవర్ లో పెట్టి ఇచ్చాను.అదీ నా మొదటి ప్రేమ లేఖ కధ.

ఇంతలో నాన్నగారు ఫోను,నేను రానా అమ్మా అని.వాదు,నేను చూసుకుంటా కాలేజీ అదీను.అయిపోగానే బయలుదేరి వస్తా అన్నాను.

మరునాడు భారం గా బయలుదేరి కౌన్సెలింగు కి వెళ్ళాను.నాకు కావాల్సిన కాలేజీ కి సీటు మార్చుకుని మా ఇంటికి బయలుదేరా.సంక్రాంతి పండగ కావడంతో ఇంటికి అక్క వాళ్ళు వచ్చారు.అమ్మ ఏదో పూజ ఉందని చుట్టాలని కూడా పిలవడంతో ఇంటి నిండా చుట్టాలు.మామూలుగా అయితే అసలు హడావిడి నాదే ఉండేది.కానీ ఈ సారి నా ఆలొచనలు అన్నీ హీరో చుట్టోఓ ఉండటంతో సరిగ్గా ఎంజాయ్ చెయ్యలేకపోయాను.అమ్మ అడిగింది,ఏమిటి అలా ఉన్నావు అని కానీ చుట్టాలు,పూజ హడావిడీ లో రెట్టించలేదు.

మా కజిన్ ఒకడు మాత్రం పట్టేసాడు.వాడికి చెప్పా హీరో సంగతి.ఇవన్నీ జరిగేవి కాదు కానీ చదువుకో బాగా అని చెప్పాడు.

పండగ పూజ అన్నీ అయ్యాయి.ఇక నేను బయలుదేరి పాత కాలేజీ హాస్టల్ కి వెళ్ళి నా సామానులు తెచ్చుకోవాలి.కొత్త కాలేజీ కి మారాలి కదా.నాన్న నాతో బయలుదేరారు.ఇంతలో బాబాయి ఫోనుచ్ హేసి,అన్నాయా నువ్వు అంత దూరం నుండి రాకు,నేను చూసుకుంటా అనడంతో ఆగిపోయారు.

చాలా దూరం మా ఇంటి నుండి దాదాపు నా కాలేజీ కి ఒక 15 గంటల ప్రయాణం.మధ్యలో హీరో ఇంటికి ఫోను చేసాను.వాళ్ళ అక్క ఎత్తింది ఫోను.ఠక్కున పెట్టేసా.తరువాత మా కోడ్ అయిన వన్ రింగ్ ఇచ్చి కాసేపటికి చేసాను.వన్ రింగ్ ఇచ్చి కాసేపాగి చేస్తే అప్పటికి మేమే ఫోను దగ్గరకి వచ్చి ఎత్తాలన్నమాట.అదీ కోడ్.

మొత్తానికి హీరో ఫోను ఎత్తగానే నా బస్సు వివరాలు చెప్పాను.వాళ్ళ ఊరి మీదుగానే నా పాత కాలేజీ కి వెళ్ళాలి.బాబాయ్ కి కూడా చేసాను,తనకి ముఖ్యమయిన పని వల్ల ఊరు వెళ్ళాడు అని పిన్ని చెప్పింది.ఇక హ్యాపీ నేను,బాబాయి రావట్లేదు నాతో అని.

మొత్తానికి బస్సు వాళ్ళ ఊరు చేరింది.హీరో తో పాటు ఒక ముసలావిడ కూడా ఉన్నారు.ఆవిడని నా దగ్గరకి తీసుకొచ్చి మా అమ్మమ్మ అని పరిచయం చేసాడు.

నాకు ఒక్క క్షణం భయమేసింది.ఆవిడ ని బస్సు ఎక్కించి వస్తా అని ఇంట్లో చెప్పి,ఆవిడ ని బస్సు ఎక్కించి నాతో బయలుదేరాడు నా కాలేజీ కి. మీ అమ్మమ్మ ఇంట్లో చెప్తే అన్నాను.మామూలుగానే పరిచయం చేసాను,నువ్వు మా ఇంట్లో తెలియక పోతే భయం కానీ అన్నాడు.

హాస్టల్ కి వెళ్ళి నా లగేజీ తీసుకుని మరలా బామ్మ ఒరుకి ప్రయాణమయ్యాము.నా లగేజీ చూసి ఈ పాత బకెట్టు,పరుపు అవసరమా అన్నాడు.నేను వీటిని గత కొద్ది సంవత్సరాలుగా వాడుతున్నా,హాస్టలు మారినప్పుడల్ల ఇవి నాతోనే వస్తాయి,నీకు ఇష్టం లేకపోతే నేను పోర్టర్ కి ఇచ్చి బస్సులో పెట్టించుకుంటా అని చెప్ప.చేసేది లేక,కాం గా వాటిని బస్సులో పెట్టాడు.


ఆడపిల్లలకి తమ వస్తువుల మీద కాస్త ఎక్కువే ప్రేమ అనిపిస్తుంది నాకు.ఠక్కున ఏ వస్తువు ని పారెయ్యలేరు,ఏమంటారు?

మొత్తానికి బస్సు బామ్మ ఊరు చేరింది.బస్టాండు లో దిగి ఎవరి దారిన వారు ఇంటికి వెళ్ళాము.బాబాయి ఇంటికి వచ్చి కుదరలేదమ్మా నీతో రావడం,సారీ అని చెప్పాడు.



మరునాడే నా కొత్త హాస్టల్ కి ప్రయాణం.బామ్మ ఊరు నుండి ఒక గంటన్నర జర్నీ ట్రైను లో.పొద్దున్నే స్టేషన్ కి వచ్చాడు హీరో. తన వాక్ మన్ ఇచ్చి నీ దగ్గర ఉంచుకో అన్నాడు.ట్రెయిన్ బయలుదేరబోతుండగా డెయిరీ మిల్కు చేతిలో పెట్టాడు.తినెటప్పుడు ఒక్కసారి చాక్లెట్టు చూడు అని చెప్పి బాయ్ చెప్పి కదిలాడు.ట్రెయిన్ కదిలాకా చాక్లెట్ రేపర్ విప్పాను."లవ్ యూ" అని చాక్లెట్టు మీద రాసి ఉంది.ప్యాకింగు విప్పి చక్కగా పిన్నుతో రాసి మరలా అలా ప్యాక్ చేసిన తన ఓపిక ని మెచ్చుకోకుండా ఉండలేకపోయాను.

నిజం చెప్పొద్దూ,నాకు అంత ఓపిక,క్రియేటివిటీ రెండూ లేవు.నా కొత్త కాలేజీ హాస్టల్ చేరాను అలా ఊహలతో.మా నాగమణి కూడా సేం హాస్టల్.తను అప్పటికే అక్కడకి వచ్చి ఉంది.




రూము సర్దుకుని మొదట నాన్న కి ఫోను చేసాను.తరువాత హీరో కి.

హీరో వాళ్ళ ఫోను డెడ్ అనుకుంటా,ఎవ్వరూ ఎత్తట్లేదు.ఇక నాకు ఉన్న ఏకయిక ఆప్షన్ మా అత్త వాళ్ళింటికి ఫోను చెయ్యడం.కానీ చేసి ఎలా చెప్పేది,హీరో ని పిలవమని?మా నాగమణి తో చేయించా ఫోను.తన పేరు స్వప్న అని చెప్పించి,హీరో ఫ్రెండు ని,తనని ఒకసారి పిలుస్తారా అని అడిగింది.హీరో రాగానే,నా హాస్టల్ నంబరు అదీ ఇచ్చాను.

ఆ రాత్రే హీరో కూడా తన కాలేజీ కి వెళ్ళిపోYఆడు.తను ఉండేది పొరుగు రాష్ట్రంలో.మా ఎస్టీడీ ఫోన్లు రాత్రి 9 తరువాత మొదలయ్యేవి.హాస్టల్ అంటే బోలెడు మంది ఉంటారు కదా,ఎవరయినా ఎక్కువ సేపు ఫోన్లో మాట్లాడితే కోపం వచ్చేది నాకు,హీరో కి లైని దొరకదేమో అని.

అలా మా ప్రేమ కబుర్లు సాగుతూ ఉండేవి.

నన్ను చూద్దామని ఒకరోజు అమ్మ వచ్చింది.హీరో నా హాస్టల్ కి రాసిన మొదటి ఉత్తరం కొరియర్ మా అమ్మ ఉండగానే వచ్చింది.ఎవరు రాసారు ఉత్తరం అని అమ్మ అడిగింది.మా ఫ్రెండు అని చెప్పా.అప్పటికే నేను కొన్ని సంవత్సరాలుగా హాస్టల్ లో ఉండటంతో ఫ్రెండ్సు ఉత్తరాలు అవీ రాసేవాళ్ళు.కానీ అమ్మ ని మోసం చేస్తున్నా అనిపించింది.ఆ రాత్రి అమ్మ ని పట్టుకుని ఏడ్చేసా.ఏమిటమ్మా అంది.చెప్పేద్దామనుకున్నా,కానీ మళ్ళీ హీరో దూరమవుతాడేమో అని భయం.నరకం అనుభవించేదానిని ఇద్దరి మధ్యలో.

ఒక నెలన్నర తరువాత హీరో నుండి కబురు.మీ ఊరు వస్తున్నా అని.పిచ్చి సంతోషం తనని కలుస్తున్నా అని.స్టేషన్ కి వెళ్ళాను.ట్రెయిన్ వచ్చేసింది కానీ హీరో జాడ లేదు.రాలేదా ఏమిటీ అనుకున్నా.కాసేపటికి బయలుదేరా,ఒకవేళ బయటకి వెళ్ళీ ఉంటాడేమో అని.ఇంతలో వెనకనుండి,బయటకి వెళ్దామా అని వినిపించింది.చూస్తే హీరో.

నీ కంగారు గమనిస్తున్నా ఇందాకతటి నుండీ అన్నాడు.బయటకి అయితే వచ్చాము కానీ ఎక్కడకి వెళ్ళాలి?ముందర అయితే బ్రెక్ఫాస్టు చేద్దాము అని బ్రెక్ఫాస్టు చేసాము.మళ్ళీ సేం ప్రశ్న.ఎక్కడకి వెళ్ళాలి అని.నేను అప్పటివరకు ఆ ఊరిలో ఒకే ఒక ప్లేస్ కి వెళ్ళాను.అదే అమ్మ వారి గుడి.తననీ అక్కడికే తీసుకెళ్ళాను.

కాసేపటికి జేబు లో నుండి ఒక చిన్న బొమ్మ తీసి నా డ్రెస్స్ కి పెట్టాడు.అప్పట్లో అబ్బాస్,ప్రీతి జింగ్యానియా ది "చుయ్ ముసీ తుం" అని ఒక ఆల్బం వచ్చింది.ఆ ఆల్బం లో వాడిన ఒక బొమ్మ ఆర్చీస్ లో అమ్మేవారు.అదే తెచ్చాడు.ఆ బొమ్మ ఇప్పటికీ నా దగ్గరే ఉంది.


చుయ్ ముసీ తుం ఇక్కడ చూడండి

పొద్దున్న నుండీ సాయంత్రం వరకూ ఇద్దరమూ గుడి లో వచ్చే పోయే వారిని చూస్తూ ఒక ధంసప్ బాటిల్ తో గడిపేసాము ప్రసాదం కొనుక్కుని.

తను బయలుదేరే టైమయ్యింది.అప్పుడే గడచిపోయిండా టైం అనిపించింది.తనకి సెండాఫ్ ఇచ్చి హాస్టల్ కి బయలుదేరా.

హమ్మయ్యా

మరునాడు పొద్దున్నే ఇంటికి వచ్చి అందరితో పాటూ నన్నూ మామూలుగా విష్ చేసాడు.ఆరోజు న్యూ ఇయర్ కాబట్టి నాకు క్లాసు లేదు. మధ్యాహ్నం,సాయంత్రం వచ్చి కాసేపు మాట్లాడి వెళ్ళాడు.రాత్రి ఫోను కబుర్లు యధా తధం.మరునాడు నాకు క్లాసు కి వెళ్ళాలనిపించలేదు.అన్యమనస్కం గా వెళ్ళొచ్చా.హీరో కూడా కనపడలేదు.ఇంతలో నా ఫ్రెండు ఫోను,క్లాసులు మొదలయ్యాయి,కాలేజీ కి రమ్మని.నా మనసు ఏమీ బాగాలేదు అప్పటికే. పిన్ని కి చెప్పా నేను ఎల్లుండి కాలేజీ కి వెళ్తున్నా అని.సడెన్ గా ఏమయ్యిందే,కాలేజీ మార్చుకునే దాకా వెళ్ళనన్నావు కదా అంది.క్లాసు లు మొదలయ్యాయిట వెళ్తున్నా,వీలున్నప్పుడు మార్చుకుంటా లే అన్నా.నీ ఇష్టం,మీ నాన్న కి ఫోను చేసి చెప్పు అంది.నాన్నగారికి కూడా చెప్పా,సోమవారం వెళ్తున్నా కాలేజీ కి అని.

మరునాడు ఆదివారం.క్లాసు లేదు.హీరో వాళ్ళ నాన్న గారు మా బాబాయి అందరూ ఇంట్లొ ఉండే రోజు.సో,నేను అత్తా వాళ్ళింటికి వెళ్ళినా తనతో మాట్లాడటం కష్టం.కానీ మాట్లాడాలనిపిస్తోంది ఎలాగ?.రేపే కాలేజీ కి వెళ్ళిపోతున్నా,మళ్ళీ తనతో మాట్లాడటం కుదరదేమో అని ఓ పక్క భయం.ఇక ఉండబట్టలేక సాయంత్రం అత్త వాళ్ళింటికి బయలుదేరా,వెళ్ళేసరికి హీరో అక్కడ కనపడగానే బోలేడు ఆనందం.కానీ బోలేడు మంది చుట్టూ,మాట్లాడలేను.అలా అంత మంది మధ్యలో కూర్చుని కూర్చుని కాసేపటికి విసుగొచ్చింది.ఏమిటే అలా ఉన్నావు,దీనికి హాస్టల్ కి వెళ్ళాలంటే ఎప్పుడూ దిగులే అంది అత్త.ఇక లాభం లేదు అని వెళ్తా అత్తా అని లేచాను.కూర్చో కాసేపు,మళ్ళీ ఎప్పుడొస్తావో అంది.నాకు ఉండాలని లేదు,అలా హీరో కళ్ళెదురుగా కనపడుతోంటే నరకం గా ఉంది నాకు.తను కూడా రోజూ లాగ ఉన్నట్లు లేడు అనిపించింది.ఎప్పుడూ నవ్వుతూ ఉందే తను ఏమిటో ముభావం గా అనిపించాడు.ఇంతలో తను నాకు ఒక్కదానికి మాత్రమే వినపడేలా హీరో అన్న మాట,కుర్చీ లో నుండి లేచిన నన్ను మళ్ళీ కూర్చునేటట్లు చేసింది.


ఎనీ గెస్,ఏమనుంటాడో?ఇన్ని సినిమాలు చూసారు కదా,గెస్ చెయ్యండీ.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


"ఐ నీడ్ యువర్ ప్రెజన్స్"....

ఈ మాట నన్ను కాసేపు అక్కడే కట్టి పడేసింది.కళ్ళలో నుండి నీళ్ళు వచ్చేసాయి ఆ మాట వినగానే.కాసేపు కూర్చున్నా కానీ మాట్లాడటం కుదరలేదు.ఇక లాభం లేదనుకుని 8 అవుతుండగా లేచాను.నేను దింపుతా ఇంటి దగ్గర అని తనూ లేచాడు.ఇంతలో అత్త తనకి వెరే పని చెప్పడంతో అదీ వీలు పడలేదు.ఆరోజు ఇంటికి చేరి బాబాయి ఎప్పుడు పడుకుంటాడా అని ఎదురు చూడటమే సరిపోయింది.రేపు వెళ్తున్నావుట కదా అన్నాడు,భోజనం చేస్తుండగా.అవును అన్నాను.నేను రానా అన్నాడు.వద్దులే,వెళ్ళగలను,దగ్గరే కదా అన్నాను.పోనీ బస్టాండు కి వెళ్ళేటప్పుడు లేపు అన్నాడు.వద్దు బాబాయ్,ఎందుకు శ్రమ,నాకు లగేజీ కూడా లేదు కదా,వెళ్తాలే,హాస్టల్ కి చేరి ఫోను చేస్తా అన్నాను.ఇలా చెప్పానే కానీ ఒప్పుకుంటాడో లేదో అని సందేహం.భోంచేస్తున్నంతసేపూ ఏమీ మాట్లాడలేదు.చేతులు కడుక్కుంటూ అడిగాడు,వెళ్ళగలవా,మళ్ళీ మీ నాన్న నన్ను కోప్పడతాడు అని.వెళ్తాను,ఇబ్బంది లేదు అన్నాను.హీరో ని బస్టాండు లో కలవచ్చన్న ఆశ కాస్త పెరిగింది.మా బాబాయి బస్టాండు కి వస్తే,తను రాలేడు కదా,ఎంత ఫ్రెండు అయితే మాత్రం అంత పొద్దున్నే నా కోసం వస్తే.......

మొత్తానికి బాబాయి పడుకున్న కాసేపటికి ఫోను కబుర్లు మొదలు. ఈ సారి ఎందుకో మామూలుగా అనిపించలేదు నాకు తన మాటలు.అలా తెల్లవారుఝాము మూడింటి వరకు మాట్లాడుకున్నాము.ఇక 2-3 గంటలే టైముంది.ఇక ఆగలేకపోయాను నేను.

ఐ కెనాట్ స్టే వితవుట్ యూ" అని చెప్పి ఏడ్చేసా.ఆరు సంవత్సరాలనుండీ నేను అనుభవిస్తున్న క్షోభ అంతా చెప్పి తనివితీరా ఏడ్చేసా.

తను ఒప్పుకుంటాడా లేదా అని కూడా ఆలోచించలేదు.అసలు ఏమీ ఆలోచించకుండా ఎంత తెలిసున్న అబ్బాయి అయితే మాత్రం అలా ఎలా చెప్పానో అని ఇప్పుడనిపిస్తుంది. "ఏడవకు అలాగ","ఓకే అయాం విత్ యూ", ఇలాంటి మాటల్తో ఇంకో 2 గంటలు గడిచాయి.

ఇంతలో నేను లేచి బయలుదేరాల్సిన సమయమయింది.అలా ట్రాన్స్ లో ఉన్నట్లు లేచి రెడీ అయ్యి బస్టాండుకి చేరా.తను వచ్చాడు.నాకు ఏమో కళ్ళ నీళ్ళు ఆగట్లేదు.ఏమిటో తెలీని దుఖ్ఖం.నేను జీవితం లో అలా ఏడవటం మొదటి సారి చివరి సారి కూడా.ఏమిటి ఇలా బేల గా అయిపోయావు అన్నాడు.నాకూ ఆశ్చర్యం గానే ఉంది నేను ఇలా ఏడుస్తున్నానంటే అన్నాను.

ఇంతలో బస్సు రావడం తో ఎక్కి కూర్చున్నా.పెద్ద రష్ లేదు బస్ లో.ఒక కిటికీ పక్క సీటు తీసుకుని అలా మా కాలేజీకి చేరేవరకు నా కళ్ళు వర్షిస్తూనే ఉన్నాయి.హాస్టల్ కి వెళ్ళా.అక్కడ నా ఫ్రెండు నాగమణి వెయిటింగ్.ఏమిటి మానసా అలా ఉన్నావు అంది.ఏమీ లేదు,హాస్టల్ కి వచ్చా కదా అందుకే అన్నా.అదేంటి నీకు అలవాటే కదా 5 సంవత్సరాలనుండీ,నువ్వే అలా అయిపోతే,నేను మొదటి సారి హాస్టల్ కి వచ్చా,నేను ఎలా అంది.నేను ఏమీ మాట్లాడకుండా రూం సర్దుకోవడం లో మునిగిపోయా.హీరో గురించి మాత్రం చెప్పలేదు.కాసేపటికి అడిగా,నేను ఫోను చెయ్యాలి,వస్తావా అని.ఏమనుకుందొ బయలుదేరింది.దారిలో మొత్తం చెప్పేసా.షాక్ తను.ఏమిటే నువ్వు,అని.నా వల్ల కాలేదు,అందుకే ఆ అబ్బాయికి చెప్పేసా అన్నాను.నీ ఇష్టం,చిన్న పిల్లవి కాదు నువ్వు అంది.


హీరో కి కాల్ చేసా.ఎంత షేపు మాట్లాడానో తెలీలేదు.కాసేపటికి తను అన్నాడు,నువ్వు పెట్టేయి,ఆ ఎస్టీడీ బూతు వాడీ నంబర్ తీసుకో నేనే చెస్తా అని.ఆ షాపతన్ని అడగ్గానే,ఇన్ కమింగ్ చార్జ్ చేస్తా అన్నాడు.ఎంత అని అడిగా,నిమిషానికి రూపాయి అన్నాడు.సరే అన్నాను.ఇక మొదలు మేము టెలిఫోను డిపార్ట్ మెంటు ని మేపడం.ఆరోజు ఫోనులో చెప్పాడు,నువ్వు ఇలా బేల గా అవ్వడం బాలేదు.కాస్తం కుదుట పడు ముందు.నేను నీతోనే ఉంటాను,బాగా చదువుకో,పెద్ద మామయ్య(మా నాన్నగారు)ఎంత హోప్స్ తో నిన్ను పీజీ జాయిన్ చేసారో తెలుసు కదా.ముందు చదువుకో.ఇలా ఇలా మా మాటల ప్రవాహం ఒక గంట సాగింది.పాపం అంత సేపూ మా నాగమణి అలా బయట దిక్కులు చూస్తూ నిల్చుంది.

ఆఖరున ఫోను పెట్టేసే ముందు చెప్పాడు,నువు నాకు రేపు ఫోను చెయ్యకు.బాగా సెన్సిటివ్ గా ఉన్నావు.నేనే మీ హాస్టల్ కి ఒక 3 రోజులు ఆగి చేస్తాను అని.అస్సలు ఒప్పుకోలేదు ముందు నేను.కానీ ఒప్పించాడు చివరకి.

( అసలు కధంతా ఇక్కడనుండే మొదలు...హాయిగా కొన్నాళ్ళపాటు అటూ ఇటూ ఎగిరిన ఉత్తరాలు,ఫోను కబుర్లూ,కొన్ని రోజులకి ఇంట్లో తెలియడం......)

ఒక "కొత్త" సంవత్సరలోకి అడుగుపెట్టా

తరువాత తెలిసింది మాకు,ఆ కాలేజీ కి రికగ్నిషన్ లేదు అని.కాలేజీ వాళ్ళని అడిగితే వచ్చేస్తుంది అన్నారు.కానీ మేము భయపడి కాలేజీ మార్చుకుందామనుకున్నాము.ఒక 2-3 సార్లు కౌన్సెలింగ్ కి వెళ్ళడం ఏదో కారణాలతో అది క్యాన్సిల్ అవ్వడం.విసుగొచ్చింది నాకు.హీరో వాళ్ళ ఊర్లో ఉన్నా కానీ తనని కలిసే ప్రయత్నం చెయ్యలేదు నేను.

కౌన్సెలింగ్ లేటు అవుతోందని పోనీ ఒక్కసారి ఆ కాలేజీ కి వెళ్ళి చూడమ్మా అన్నారు నాన్న.అమ్మో నేను వెళ్ళను అన్నాను.బామ్మ కూడా పోనీ లేరా,దానికి కావాల్సిన కాలేజీ వచ్చేవరకు ఇక్కడే ఉంటుంది లే అంది.ఖాళీ గా ఉండటం ఎందుకని కంప్యూటర్ కోర్స్లు లో జాయిన్ అయ్యా.అప్పటికి నాకు కంప్యూటర్ అసలు ఎలా ఆపరేట్ చేస్తారో కూడా తెలీదు.అలా క్లాసు లకి వెళ్ళి వస్తుండేదానిని.

ఇంతలో క్లాసు మొదలయ్యాయి అని తెలిసి కాలేజీ కి బయలుదేరా.బాబాయ్ వచ్చాడు దింపటానికి.వెళ్ళేటప్పుడు బామ్మ ఏడుపు.నాకూ కళ్ళ నీళ్ళు వచ్చాయి,మా బామ్మ ని వదిలి వెళ్తున్నందుకు కొంత,మరికొంత..మీకు తెలుసుగా ఎందుకో :).ఒక్క 2 రోజులు క్లాసు జరిగాయో లేదో శలవలు ఇచ్చారు.ఆనందం గా వచ్చేసా మళ్ళీ బామ్మ దగ్గరకి.

కంప్యూటర్ క్లాసులు కంటిన్యూ చేసా.క్లాసు కి వెళ్ళేటప్పుడో వచ్చేటప్పుడో ,అప్పుడప్పుడు హీరో కనపడేవాడు.అయినా నెగ్లెక్ట్ చేసేదానిని.అప్పుడప్పుడు బామ్మ ఇంటికి కూడా వచ్చేవాడు.మెల్లిగా మాట్లాడటం మొదలెట్టా.ఇక అది ఎంత వరకు వచ్చింది అంటే,నా ఇన్స్టిట్యూట్ అయిపోయే సమయానికి రెడీ గా ఉండేవాడు నన్ను పికప్ చేసుకోవడానికి.నన్ను మా ఇంట్లో దింపి,మా పిన్ని(బాబాయ్ భార్య) కి చెప్పవాడు,మీ అమ్మాయి అలా రోడ్ మీద వస్తూ కనపడింది,లిఫ్ట్ ఇచ్చా అని.ఎవరికీ అనుమానం రాలేదు ఇంట్లొ.అయినా అసలు ఏమయినా ఉంటే కదా అనుమానం వచ్చినా భయపడటానికి.ప్రేమ దోమా లేకపోయినా ఇద్దరి మధ్యా,అలా పరాయి వాళ్ళ తో వస్తే బాగోదు అని నాకు కూడా తెలుసు.అందుకే రోజూ రావద్దు అని చెప్ప.

మెల్లిగా ఫోను మాట్లాడుకోవడం మొదలెట్టాము.మా బాబాయి భోజనం చేసి పడుకోగానే తనకి ఫోను చేసేదానిని.అప్పటికి సెల్ఫోను అన్న పదమే తెలీదు ఇంకా మన దేశం లో.ల్యాండ్ లైను లోనే కబుర్లన్నీ.మా బామ్మ లక్కీ గా ఊరు వెళ్ళడం వల్ల,రూం లో ఒక్కదానినే ఉండేదానిని.అందుకని నాకు ఇబ్బంది ఉండేది కాదు తనతో మాట్లాడటానికి.

మొదట్లో ఒక గంట మాట్లాడుకునే వాళ్ళము,ఒక వారం రోజులకి 2 గంటలు మాట్లాడే దాకా వచ్చాయి రాత్రిళ్ళు ఫోను కబుర్లు.ప్రతీ రోజూ ఎదురు చూసేదానిని,నేనటే ఇష్టం అని చెప్తాడేమో అని..ఊహూ..బండ మనిషి అనుకున్నా.నాకు ఏమో తన మీద గత 6 సంవత్సరాల నుండీ ఉన్న ఇష్టం చెప్పెద్దామా అనిపించేది.కానీ భయం.

ఇద్దరమూ ఫోను మాట్లాడక పోతే ఉండలేనంత స్టేజ్ కి వచ్చాము.రాత్రి అలా నాతో కబుర్లు చెప్పినా మళ్ళీ పగలు మామూలుగా ఉండేవాడు అందరి ముందూ.

ఇంతలో క్రిస్మస్ వచ్చింది.క్లాస్ లేదు ఆపూట.అయ్యో,హీరో కనపడడే,కానీ కలవాలనిపిస్తోంది,ఎలా?ఇంతలో తనే వచ్చాడు.కాసేపు మా ఇంట్లో వాళ్ళతో మాట్లాడి వెళ్తూ వెళ్తూ చెప్పాడు సాయంత్రం బయటకి వెళ్దాము,మీ పిన్ని కి చెప్పు అని.మరి మా తమ్ముళ్ళు అన్నాను.అందరినీ కాదు బయటకి తీసుకెళ్ళేది నిన్ను ఒక్క దానినే అన్నాడు.హమ్మో,ఏమిటి ఈ పిల్లాడి ధైర్యం మా ఇంట్లో చెప్పి తనతో బయటకి వెళ్ళడమే,ఇంకేమన్న ఉందా అనుకున్నా.ఎంత ఫ్రెండ్స్ గా మమ్మల్ని ఆమోదించినా కానీ అలా వెళ్తే బాగోదు అని తెలుసు.


సాయంత్రం అయ్యింది.తను వస్తే బాగుండు,మాట్లాడచ్చు అనుకున్న.సాయంత్రం వచ్చి,ఏమిటి ఇంకా రెడీ అవ్వలేదు,పొద్దున్న చెప్పా గా అన్నాడు.నేను షాక్ ఏమిటి ఇలా అందరి ముందూ అని.

మా పిన్ని దగ్గరకి వెళ్ళి,తనని బయటకి తీసుకెళ్తా కాసేపు అన్నాడు.మా పిన్ని సరే అంది.నాకు భయం గానే ఉంది కానీ,అలాగే బయలు దేరా తనతో.

ఐస్ క్రీం పార్లర్ కి తీసుకెళ్ళాడు.ఏదో సుత్తి చెప్తాడు అంతే.ఏమయినా ఎక్స్పెక్ట్ చేస్తున్నావా అన్నాడు,అబ్బే ఏఅమీ లేదు అన్నాను.సరే,మరి త్వరగా తిను బయలుదేరుదాము అన్నాడు.ఉసూరు మనుకుంటూ ఇంటికి వచ్చా.ఆరోజు రాత్రి మళ్ళా ఫోను కబుర్లు మామూలే.

ఇంతలో న్యూ ఇయర్ వచ్చింది.ఎవరు ఫస్టు విషెస్ చెప్తారు అని పందెం పెట్టుకున్నాము.తనకి నేను ఫోను చేసా.ఫోను ఎత్తి గొంతు మార్చి హలో అన్నాడు.ఎవరికో చేసా అనుకుని,హెలో అన్నా నేను మళ్ళీ.అంతే,హ్యాపీ న్యూ ఇయర్ అని చెప్పి,చూసావా నేనే గెల్చా అన్నాడు.ఎందుకో ఈ సారి అంత కోపం రాలేదు.ఒక 3 రోజులలో.....బాంబు పేలబోతోంది అని తెలీదు కదా మరి :)

అలా చేరా పీజీ లో

హాస్టల్ లో సర్దుకోవడానికి నాకు ఒక 3-4 నెలలు పట్టింది మళ్ళీ ఇక్కడ కూడా.
కాకపోతే ఇదే ఊరు లో మా మామయ్య ఉండటం వల్ల కాస్త హోంసిక్ తగ్గింది.వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్తూ ఉండేదానిని.

చెప్పానుగా,తన ఆలోచనలు అసలు స్థిమితం గా ఉండనిచ్చేవి కాదు నన్ను.కానీ ఇంటర్ కంటే కూడా వ్యాపకాలు,ఫ్రెండ్సు పెరగటం తో కాస్త బెటర్ అన్నమాట.

కానీ బయటకి వెళ్ళినప్పుడు తన పేరు తో ఉన్న షాపు కనపడినా కానీ ఏదో తెలీని ఆనందం.మళ్ళీ వాళ్ళ ఇంటికి ఫోను చెయ్యాలంటే మాత్రం భయం.అప్పటికీ ఒకసారి మా మామయ్య వాళ్ళ ఇంట్లో నుండి తన ఇంటికి ఫోను చేసా.మా మామగారు ఎత్తారు.అంతే,దెబ్బకి పెట్టేసా.కానీ బిల్లు వస్తుంది గా నెలాఖర్లో.రానే వచ్చింది బిల్లు,ఒక 2-3 రూపాయల బిల్లే కానీ,ప్రతీ దానినీ భూతద్దం తో చూసే మా అత్తయ్య కళ్ళు పట్టేసాయి ఆ నంబర్ ని,పైగా తనవాళ్ళు ఎవరూ లేని ఊరు నెంబర్ అది.ఆ ఊరు కోడ్ అదీ చూసి నన్ను అడిగింది,నువ్వు చేసావా మీ బామ్మ వాళ్ళ ఊరు కదా ఇది అని.

చేసాను అని చెప్పాలంటే భయం,ఆరాలు తీసుందేమో ఆ నెంబర్ ఎవరిది అని.ఇంతలో మా మామయ్య వచ్చి,చేస్తే చేసిందేమో లేవే,వాళ్ళ బామ్మ గారికే గా చేసింది అని నన్ను ఒడ్డున పడేసాడు.

అంతే,మళ్ళీ ఎప్పుడూ ధైర్యం చెయ్యలేదు తనకి ఫోను చెయ్యటానికి.అదేమిటొ,శలవలలో కూడా అటు వెళ్ళలేదు ఒక ఏడాది మొత్తం.."ఇన్ఫాట్యుఏషన్" అనే పదం మొదటి సారి తెలిసింది నాకు ఆ హాస్టల్ లోనే.సో నాదీ అదే టైపు లే అనుకుని మళ్ళీ చదవాలి అని నిశ్చయించుకున్నాను.వీలయినన్ని యాక్టివిటీస్ పెట్టుకున్నా.హాస్టల్ లో తోటి పిల్లలని చూసి అనుకునేదానిని,ఈ ప్రేమ దోమా వేస్ట్ అన్నీ అని.

నా సెకండ్ యియర్ శెలవలలో ఆ ఊరు వీళ్ళాము మళ్ళీ.నేను కాస్త పెద్దవ్వడం మూలాన అబ్బాయిలతో క్రికెట్ అవీ మానేసి బుద్ధి గా ఉండేదానిని.ఇంతలో మా ఇంకో మేనత్త వాళ్ళు బాబాయ్ ఇంటికి ఎదురుగుండా ఇల్లు తీసుకున్నారు.ఆ మేనత్త కి ఒక కొడుకు సురేష్,వాడు నా కంటే ఒక 1 ఇయర్ పెద్ద.తనతో పెద్దగా మాట్లాడేదానిని కాదు.కానీ వాళ్ళ చెల్లి మాధురి నాకు చాలా క్లోజు.ఒక సారి మాటల్లో చెప్పింది,హీరో గారు తన బర్త్ డే కి అందరినీ సినిమా కి తీసుకెళ్ళాడు అని.హా,,ఛాన్స్ మిస్ అనుకున్నా.ఈ సురేష్,హీరో మాంచి ఫ్రెండ్స్ కానీ.సురేష్ కోసం హీరో వాళ్ళింటికి వస్తుండేవాడు.


హీరో ఇప్పుడు కూడా సరిగ్గా మాట్లాడేవాడు కాదు నాతో.సరిగ్గా అంటే,తిన్నగా.మాట్లాడితే అది నా మీద జోకో లేదా నన్ను టార్గెట్ చేసి ఏదో ఒకటి అనడమో.అదీ కాకపోతే అడిగిన దానికి ఒక్క ముక్క లో ఆన్సర్ అంతే.ఒకరోజు ఇలా జోక్ చెయ్యగానే ఏడ్చేసా,వచ్చి సారీ చెప్పి నేను మామూలు అవ్వగానే,తన పంధా మొదటికే.

ఇంక ఆ తరువాత డిసైడ్ అయిపోయా,ఈ మనిషి గురించి ఆలోచించి వేస్ట్.హాస్టల్ కి వెళ్ళి యమా సీరియస్ గా చదివా ఫైనల్ ఇయర్ కదా.

నా ఫైనల్ ఇయర్ లో ఒక 20 రోజులలో పరీక్షలు అనగా నాన్న కబురు,తిరుపతి వెళ్దాము రమ్మని.రాను అన్నాను,ఏమీ కాదు ఒక 3 రోజులలో వచ్చేస్తాము,పైగా ఇప్పుడు క్లాసులు ఏమీ లేవు కదా అని వప్పించి తిరుపతి తీసుకుళ్ళారు.


మా చిన్న మేనత్త వాళ్ళ ఫ్యామిలీ(మా నాన్నగరిది పేద్ద కుటుంబం లెండి),మా ఫ్యామిలీ,బామ్మ కలిసి వెళ్ళాము.అమ్మ,నాన్న,అత్త,బామ్మ పైకి బస్సు లో వెళ్ళారు,నేను మా మామయ్య నడచి బయలుదేరాము.మెల్లిగా కొండ ఎక్కి మా వాళ్లని కలవటానికి గుడి ఎదురుగుండా ఉండే మెట్ల దగ్గరకి వెళ్ళాము.అక్కడ...హీరో మా వాళ్ళతో కలిసి కబుర్లు చెప్తున్నాడు.నాకు అయితే నోట మాట పెగల్లేదు.ఏమిటి ఇది కలా నిజమా అని.

తిరుపతి కి దగ్గర్లో పీజీ చేస్తున్నాడు అప్పుడు తను,తరచుగా కొండకి వస్తుంటాడుట,ఈసారీ అలాగే వచ్చాను,మీరు కనిపించారు అన్నాడు.
తెలిసున్న వాళ్ల ద్వారా మాకు దర్శనం చాలా బాగా చేయించాడు.మా అమ్మ,బామ్మ అయితే ఫ్లాట్ అయిపోయారు అంత మంచి దర్శనం లభించినందుకు.

ఇంతలో మా మేనత్త తనకి చెప్పింది,మాకు తెలిసున్న వాళ్ళ పెళ్ళి ఫలానా చోట ఉంది,రేపు అక్కడకి రా అని.వస్తాడని అనుకోలేదు నేను.

మేమూ వెళ్ళాము ఆ పెళ్ళికి.నేను లోపల ఉన్నాను,తన మాట వినబడింది.ఎంత హ్యాపీ అంటే నేను......

దగ్గరకి వెళ్ళా మాట్లాదదామని.అందరమూ కూర్చుని కబుర్లు చెప్పుకున్నాము కాసేపు.కొంత సేపటికి అందరూ భోజనాలకి లేచారు.అప్పుడు అన్నాడు నాతో...

ఏమిటీ మీ వాళ్ళు నేను కనపడగానే,మానస అక్కడ ఉంది,మానస ఇప్పుడు వస్తుంది అని నీ గురించి ఇనఫర్మేషన్ ఇస్తారు?నిన్న మీ వాళ్లని కలిసానో లేదో,మీ మేనత్త "మానస నడచి వస్తోంది"అంది.నేను అడిగానా అందామనుకుని,పెద్దది కదా అని ఆగిపోయాను అన్నాడు.నీ గురించి రాలేదు నేను,అసలు నువ్వు వస్తున్నావని కూడా నాకు తెలీదు అనేసరికి నాకు ఎంత కోపం వచ్చి ఉంటుందో ఊహించుకోండి.

చిత్రం ఏమిటీ అంటే,మా వాళ్ళు అందరూ మా ఇద్దరినీ మంచి స్నేహితుల లాగ చూసేవారు.

సైట్ సీయింగ్ కి వెళ్దామని నాన్న అన్నారు.నేను,నాన్న తను బయలుదేరాము.బస్సు లో తన పక్కన కూర్చున్నందుకే ఎంత సంబర పడిపోయానో.ఇప్పటికీ నేను తిరుపతి వెళ్తే తన కోసం కొన్ని సంవత్సరాల క్రితం నేను పడ్డ వేదన గుర్తు వచ్చి నవ్వొస్తుంది.దేవుడా నేను కోరుకున్న మనిషి ని నాకు ఇచ్చావు అని థ్యాంక్స్ కూడా చెప్తాను.ఇద్దరమూ నాన్న తో కలిసి వెళ్ళిన ఆ సైట్ సీయింగ్ నాకు ఇప్పటికీ ఒక మధుర ఙ్నాపకం.

తరువాత మా కాటేజీ కి వచ్చాడు.నా హాస్టల్ నంబర్ అడుగుతాడేమో అని ఎదురు చూసా.ఆహా అడగడే.మీ కాలేజీ పేరేంటి అన్నాడు.పేరు చెప్పి,అబ్బాయిల ఫోన్లు మా హాస్టల్ లో ఎలో చెయ్యారు అన్నాను.నేను అడిగానా అన్నాడు.చిర్రెత్తుకొచ్చింది నాకు.ఛీ అనుకున్నా మళ్ళీ ఏ వెయ్యో సారో.కానీ నా బుద్ధి కుక్క తోక లాంటిది తన విషయం లో.హాయిగా మర్చిపోతున్నా అనుకున్నానా,కరెక్ట్ గా పరీక్షలప్పుడే కనపడేసరికి మొదటికొచ్చా.కానీ తనకి నా మీద ఏ మాత్రం ఇంట్రెస్ట్ లేదు అని డిసైడయిపోయి కసి గా చదివా పరీక్షలకి.మొత్తానికి పరీక్షలయ్యాయి.పీజీ ఎంట్రన్సు లతో బిజీ బిజీ.

పీజీ కౌన్సెలింగ్ కోసం వాళ్ళ ఊరు వెళ్ళాము.నాన్న తనని పిలిచి కాస్త కాలేజీ ల గురించి ఎంక్వయిరీ చెయ్యమన్నారు.సార్ మర్నాటి కల్లా కాలేజీ ల ఫీడ్ బ్యాక్ తో వచ్చాడు.ఆ కౌన్సెలింగ్ లో వాళ్ళ ఊరికి దగ్గర్లో సేటు వచ్చింది.

నేను చెప్పిన కాలేజీ లో ఎందుకు చేరలేదు అని అడిగాడు నేను తిరిగొచ్చాక.నాకు తెలుసు ఏది మంచిదో అని విసురుగా చెప్పా.కానీ నాకు తెలీదు ఆ కాలేజీ నా జీవితాన్ని ఒక మలుపు తిప్పుతుందని.

లెక్కల పాఠాలు మరి కాసిని కబుర్లు

అసలు నేను బామ్మ ఇంట్లో ఉండట్లేదు అని మా బాబాయి తిట్ల దండకం అందుకోవడంతో అత్త వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళడమే మానెసా.బామ్మ వాళ్ళింట్లో డాబా మీద పడుకునే వాళ్ళము అందరమూ.పొద్దున్నే లేచి వాళ్ళ ఇంటి వైపు చూసేదానిని.హీరో కాస్త బ్లర్ గా అయినా కనిపిస్తాడేమో అని.సార్ లేచి అలా కిందకి వెళ్ళిపోయేవాడే కాని,ఎప్పుడూ ఇటు చూసిన పాపాన పోలేదు.

లెక్కల పుస్తకం ఇచ్చి కాం గా ఊరుకోవచ్చు కదా,మా అమ్మకి కంప్లైంటు పైగా నేను చెయ్యట్లేదని.

ఇంతలో నా అద్రుష్టం పండి అప్పుడే అత్త వాళ్ళు కేబుల్ కనెక్షన్ తీసుకున్నారు.లోకల్ కేబుల్ టీవీ వాడు రాత్రిళ్ళు ఏవో సినిమాలు వేసేవాడు.తనకి కాలక్షేపం గా ఉంటుంది అని మా అత్త నన్ను అక్కడకి పంపమనేది మా మామయ్య ఊరు వెళ్ళారు అని.

అలా వాళ్ళింటికి వెళ్ళి,రాత్రి వరకు నేను,అత్త,వాళ్ళ అబ్బాయి బాబి,హీరో గారు ఏదో ఒకటి ఆడుకునేవాళ్ళము.9.30 కాగానే అత్త నిద్రొస్తోంది అంటూ డాబా మీద పడుకోవడానికి వెళ్ళిపోయేది.బాబి గాడు 10.30కి డౌన్.ఇద్దరమూ అలా చాలా సేపు కబుర్లు చెప్పుకుని,మధ్య మధ్య లో కాసిని లెక్కలు బలవంతం గా చేసేదానిని.

అలా సినిమా చూసాకా (నాకయితే అప్పుడు చూసిన ఒఖ్ఖ సినిమా కూడా గుర్తు లేదు కానీ ఈ కబుర్లు అన్నీ గుర్తున్నాయి.ఐరనీ ఏమిటి అంటే మా వారికి సినిమాలు మాత్రమే గుర్తు) నన్ను డాబా మీద దింపి తను అక్కడ నుండి గోడ దూకి వెళ్ళేవాడు.వాళ్ళింట్లో హీరొ గారొక్కరే పైన పడుకునే వారు లెండి,అందుకే అర్ధరాత్రి వరకు మా ఇంట్లో ఉన్నా కానీ వాళ్ళ ఇంట్లో తెలిసేది కాదు.


మా అత్త కూడా మీ బావ ఏడీ అనేది తన గురించి చెప్తూ.ఇంతకీ చెప్పలేదు కదూ,తను జస్ట్ మా ఫ్యామిలీ ఫ్రెండ్ అంతే.కానీ చాలా యేళ్ళ నుండీ ఇరు కుటుంబాలకీ పరిచయం వల్ల మా ఇంట్లో వాళ్ళందరినీ వరసలు పెట్టి పిలిచేవాడు.ఇంతలో వాళ్ళ అక్క పెళ్ళి వచ్చింది.హీరో గారు బిజీ పెళ్ళి పనులతో.అసలు కలవడమే తక్కువయిపోతే ఇంకెక్కడి లెక్కలు?

హీరో బిజీ అయిపోయాడు అని చెప్పి అత్త వాళ్ళింటికి వెళ్లడమే మానేసా మొత్తానికి.ఏమయ్యింది నీకు,ఇంత సడెన్ గా,నాకు తోడు రావడం మానేసావు అని అత్త ఎన్ని సార్లు వచ్చి అడిగినా నేను రాను,మా అమ్మ దగ్గర ఉంటాను అనేదానిని.

ఏమిటొ ఇది,మొన్నటి వరకు అక్కడే ఉంటా అనేది,ఇప్పుడేమో అసలు వెళ్ళట్లేదు అని అమ్మ గొణుక్కుంది.

తను కనపడకపోయేసరికి ఎలాగో ఉండేది మనసు.ఎవరు ఏ చిన్న మాట అన్నా ఏడుపు తన్నుకు వచ్చేసేది.ఒకరోజు బామ్మ దగ్గరకి తీసుకుని,అలా ఏడుస్తావేమిటమ్మా,ఏదో అమ్మ ఈరోజు కోపం లో నాలుగు తిట్టిందని ఇలా ఇంతసేపు ఏడుస్తూ కూర్చుంటే ఎలాగ అంది.

ఆ మాత్రానికే కరిగిపోయి భోరుమని ఏడ్చి నా బరువు కాస్త దింపుకున్నా.కాస్త హాయిగా అనిపించింది ఆ పూట నాకు.అప్పుడు వేసవి కాలం మూలాన నీళ్ళ కొరత బాగా ఉండేది.బామ్మ ఇంటి వెనక మున్సిపల్ కుళాయి(నల్లా) వేళ కాని వేళ లో వచ్చేది.ఆ రోజు సాయంత్రం కుళాయి కోసం తలుపు తెరిచి కూర్చున్నా.

ఇంతలో హీరో స్కూటర్ మీద వస్తూ కనపడ్డాడు.నన్ను చూసి ఒక నిమిషం ఆగి మాట్లాడి మళ్ళీ బయలుదేరాడు. ఇంతలో బామ్మ వచ్చి,ఏమిటీ అసలు ఈ మధ్య కనపడటమే మానేసావు,రా లోపలకి అని తనదయిన శైలి లో ఆర్డర్ పారేసేసరికి మా ఇంటిని పావనం చేసారు హీరో గారు.

ఏదో అలా బలవంతంగా ఒక 10 నిమిషాలు కూర్చుని మళ్ళీ బయలుదేరాడు.కాస్త కాఫీ ఓ పాలో తాగి వెళ్ళు అని చెప్పి లోపలకి వెళ్ళింది తేవడానికి.ఆహా..ఈని రోజుల తరువాత తనతో మాట్లాడే అవకాశం..ఊహూ..నోరు పెగలదే...ఏంటీ మా అక్క పెళ్ళికి వస్తున్నావా లేదా అని అడిగాడు తనే.

రాను,నువ్వు నన్ను స్పెషల్ గా పిలిస్తే తప్ప అన్నా.సరే,రావద్దులే అంటూ మా బామ్మ తెచ్చిన పాల గ్లాసు అందుకుని గట గటా తాగి వెళ్ళొస్తా అమ్మమ్మా(మా బామ్మ ని అమ్మమ్మా అనేవాడు)పెళ్ళికి తప్పకుండా రండి,అమ్మ వాళ్ళు మళ్ళీ చెప్తారు అని బయలుదేరాడు.


మధ్యాహ్నం కాస్త భారం దిగి హమ్మయ్యా అనుకున్నానో లేదో మళ్ళీ మొదటికి వచ్చా తను వచ్చి వెళ్ళాకా.మొత్తానికి హీరొ అక్క పెళ్ళి వచ్చేసింది.

ఆ పెళ్ళిలో నేను హీరొగారితో కలిసి ఫోటో తీయించుకున్నా,మధ్యలో నాన్న అటూ ఇటూ మేమిద్దరమూ..ఇప్పటి లాగ వెంటనే ఫొటోలు వెంటనే వచ్చేవి కాదు కదా.కడీగి,ఉతికి బోలేడూ ప్రాసెస్ అయ్యాకా ఒక 20 రోజులకి వచ్చేవి,అదీ ఫోటొగ్రాఫర్ బిజీ కాకపోతే.

సో ఆ ఫోటో చూడకుండానే హాస్టల్ కి తిరిగి వెళ్ళిపోయా.


వాళ్ళ అక్క పెళ్ళి లో నా ఫొటో చూసి ఇప్పటికీ నవ్వు వస్తుంది నాకు.అంత అమాయకం గా నా ఫేసు కనిపిస్తోంది కానీ,మనసులో ఏముందో అప్పటికీ ఎవ్వరికీ తెలీదు.తెలిస్తే మా నాన్న కంటే ముందు బాబాయే తాట వలిచేసి ఇంట్లో అందరికీ లెదర్ పర్సులూ,బ్యాగులూ కుట్టేసేవాడు.ప్చ్చ్..లెదర్ పర్సులు బ్యాగులు మిస్స్ అయిపోయారు మా వాళ్ళు మొత్తనికి ఆ యేడాది.

పెళ్ళి అయ్యాకా హీరో మళ్ళీ వాళ్ళ అక్క వాళ్ళ అత్తగారింటికి,వాళ్ళతో పుణ్య క్షేత్ర సందర్శన లో బిజీ.

నేను తిరిగి వెళ్ళే రోజు వచ్చేసింది.అయినా కనపడడే.ఇక రేపు బయలుదేరతాము అనగా అమ్మ ఈరోజు సాయంత్రం అత్త వాళ్ళింటికి వెళ్ళి రేపు బయలుదేరుతున్నాము అని చెప్పి రా అంది.సరే అని అలా డల్ గా బయలుదేరా.

అత్త వాళ్ళింటికి వెళ్ళి అత్తతో కాసేపు మాట్లాడా.హాస్టల్ కి వెళ్తున్న అన్న దిగులు నీ మొహం లో తెలిసిపోతోందే,బెంగ పెట్టుకోకు బాబి గాడూ మేము ఉత్తరాలు రాస్తూ ఉంటాము అంటూ అత్త ధైర్యం చెప్పింది.నా దైన్యానికి కారణం ఎవరు తెలుసా అని అరవాలనిపించింది.

ఇంటి వెనక తులసి చెట్టు దగ్గర కూర్చుని నేను అత్త కబుర్లు చెప్పుకుంటోంటే ఇంతలో వాళ్ళ పక్కింటావిడ,అక్కయ్యగారూ కాస్త ఎవరయినా ఇంట్లో
ఉంటే పంపిస్తారా,అటక మీద సామానులు పెట్టడానికి సాయం కావాలి అంది. ఇంటి పక్కావిడ అంటే ఎవరనుకున్నారు..నాకు కాబోయే అత్తగారన్నమాట.అయినా హీరో అక్కడ లేడు కదా వెళ్ళి ఏమి ప్రయోజనం అని మాట్లాడలేదు.ఇంతలో అమ్మా! సామానులు ఇస్తున్నావా లేదా అని హీరో గారి గొంతు వినిపించింది.




నిజ్ఝం...నా ఆనందాన్ని వర్ణించాలి అంతే,....మ్మ్మ్...ఏమి ఉపమానం చెప్పను?

పాత సినిమాలలో హీరోయిన్ను హీరో ని చూడగానే ఆనందంతో స్లో మోషన్ లో అలా పెరుగెడుతుంది కదా,అలా అన్నమాట.

వేంఠనే,అత్తా నేను వెళ్తాను అన్నాను.ఆడపిల్లవి,నువ్వెలా చేస్తావు అంది.తను పైకి ఎక్కక్కర్లేదండీ,మా అబ్బాయి అటక మీదే ఉన్నాడు,కాస్త సామాన్లు అందిస్తే చాలు,నాకు అందట్లేదు అందావిడ.అత్త పర్మిషన్ ఇవ్వగానే గోడ దూకి వాళ్ళింట్లో కి వెళ్ళా..మా కాబోయే అత్తగారు అలా చూస్తూ ఉండిపోయింది,గేటూ తీసుకుని పొందిగ్గా ముందు నుండి వస్తాను అనుకుని ఉంటారు...

మొత్తానికి హీరో తో ఏమీ మాట్లాడటం కుదరలేదు,ఇటు అత్త,అటు కాబోయే అత్తగారు ఉండేసరికి.

పని అయిపోయాకా,వెళ్తున్నా ఆంటీ అని చాలా వినయం చెప్పి ముందు నుండి వెళ్ళబోతోంటే,మా అమ్మ ఇందాకే చూసింది గా,మళ్ళీ గోడ దూకి వెళ్ళచ్చు అని హీరో గారు వెనక నుండి అరుస్తున్నా పట్టించుకోకుండా చక్కగా గేటు తీసుకుని బయట పడ్డా.

ఆరోజు రాత్రి సడెన్ గా మా ఇంట్లో ప్రత్యక్ష్యం అయ్యాడు హీరో.ఏమిటి ఇలా వచ్చావు అన్నాను,మా పెద్దత్త(అంటే మా అమ్మ) వెళ్ళిపోతోందిట రేపు, చూసి వెళ్దామని వచ్చా అన్నాడు.


మా అమ్మతో కాసేపు మాట్లాడి,అత్తా వెళ్ళొస్తా అంటూ నా వైపు తిరిగి ఆల్ ద బెస్ట్ అంటూ స్కూటర్ స్టార్ట్ చేసి వెళ్ళిపోయాడు.

మొత్తనికి కొన్ని మధుర ఙాపకాలతో,హాస్టల్ కి తిరిగి వెళ్ళాను.కానీ ఆ లెక్కల పుస్తకం తెరిస్తే తనే గుర్తు వస్తోంటే,లెక్కలేమి చేస్తాను,కెమిస్ట్రీ ఏమి చదువుతాను.నా డల్ నెస్ గమనించి మా లెక్చరర్స్ నన్ను పాపం దగ్గరకి పిలిచి 1-2 సార్లు అడిగారు,ఈ మధ్య మరీ డల్ గా కనిపిస్తున్నావు ఏమిటి ఇంట్లో పెళ్ళి చేస్తాను అంటున్నారా ఏమిటి అని.ఏమి చెప్పాను వాళ్ళకి,ఇబ్బంది ఇంట్లొ వాళ్ళతో కాదు,నాతోనే అని.

ఒక పక్కేమో నాకేంటి ఈ ప్రేమ దోమా,నాన్సెన్స్ అనుకుంటూ మొత్తానికి అలా తన ఊహలతోనే ఇంటర్ కానిచ్చేసా.

మళ్ళీ ఇంట్లో తర్జన్స్ భర్జన్స్ ,డిగ్రీ ఎక్కడ చేయించాలి అని.ఒకానొక స్టేజ్ లో మా బాబాయి తన దగ్గర పెట్టమన్నాడు నన్ను.ఎగిరి గంతేసా,ఎందుకంటే అక్కడే తను కూడా ఉండేది మరి.అంత త్వరగా ఒప్పుకుంటే మా నాన్న ఎలా అవుతారు.మొహమాటం,ఒకరి మీద పిల్లలని ఎక్కువరోజులు వదిలేయకూడదు లాంటి సెంటిమెంట్లు భేషుగ్గ ఉన్న ఆయన ఒప్పుకోలేదు.ఇంతలో మా అక్క అడిగింది మా ఇంట్లో ఉంచుకుంటాను మీకు బాబాయి దగ్గర మొహమాటం అయితే అంది.ఊహూ...దానికీ ఒప్పుకోలేదు నాన్న.ఇంతలో పుణ్య కాలం కాస్త గడచిపోయి అన్ని కాలేజీలలో అడ్మిషన్ లు అయిపోయాయి.

మొత్తానికి తెలుసున్న వారి రికమండేషన్ ద్వారా హైదరాబాదు లో ఒక కాలేజీ అనుబంధ హాస్టల్ లో వేసారు.మళ్ళీ అక్కడా ఇదే గోల,కొన్ని రోజులు హోం సిక్,అడ్జస్ట్ అయ్యా అనుకుంటుండగానే ట్రోయ్ అంటూ తన గోల మొదలు.


(పెద్ద టపా రాయమన్నారని రాసేసా ఇలాగ.బాగా పెద్దదైపోతే చెప్పండే)

నా ఇంటర్ ఫస్ట్ ఇయర్ శెలవలు

మొత్తానికి నన్ను తీసుకెళ్ళి ఇంటర్ కోసం హాస్టల్ లో పడేసారు.మొదటి సారి హాస్టల్ లో ఉండటము,ఏదో టేస్ట్ తో ఉండే ఆ భోజనం,హోం సిక్ వగైరాలు ఒక 2-3 నేలలు నా "ప్రేమ(?)" భావాలని డానినేట్ చెసేసాయి.ఇంటికి హోంసిక్ హాలిడేస్ కి వెళ్ళి వచ్చాకా కాస్త కుదుటపడి చదువు లో ద్రుష్టి పెడదామనుకుంటుండగా నేనున్నా అంటూ మళ్ళీ తన గోల మొదలు నా మనసులో.

చదువు మీద కాన్సంట్రషన్ తగ్గిపోతోంది అని అర్ధం అయ్యింది,కానీ ఎవరికీ చెప్పుకోలేని బాధ.

ఇంతలో ఒక బ్రహ్మాండమయిన ఐడియా వచ్చింది.మా కజిన్ వాళ్ళ ఇంటి పక్కనే ఉంటాడు.వాడికి ఉత్తరం రాసేదానిని.హీరో గారి విషయాలు తెలుస్తాయేమొ అని.

మా కజిన్ నా కంటే ఒక 4 యేళ్ళు చిన్న.వాడు ఏదో సుత్తి అంతా రాసేవాడు ఈయన గారి గురించి తప్ప.ఒకరోజు కావాలని ఇంటి నంబర్ తప్పు వేసి మా కజిన్ కి ఉత్తరం పోస్టు చేసా.అది నా కలల రాకుమారుడి ఇంటికి వెళ్తే,అది తను చూసి నేను గుర్తొస్తానేమొ అని ఆశ.ఊహూ...ఇలా భారం గా మా కజిన్ "ఉత్తి" రాలతో రోజులు గడుపుతుండగా...ఒకరోజు మా కజిన్ తన ఉత్తరం లో "నువ్వు ఇంటి నంబర్ తప్పు వేసావు,అది మా ఇంటి పక్క వాళ్ళది,మర్చిపోయాను "తను" నిన్ను అడిగినట్లు చెప్పమన్నాడు" అని రాసాడు.అంతే,ఇక నా ఆనందం చూడాలి,తన గురించి ఆ మాత్రం న్యూస్ తెలిసి నందుకే "ఆజ్ మై ఊపర్" అని పాడుకున్నా...

ఇంటర్ ఫస్ట్ ఇయర్ శెలవలలో మా బామ్మ(బాబాయి) వాళ్ళ ఊరు వెళ్ళాము.తను కనిపించాడు.ఎంత ఆనందమో నాకు.ఏదో మాట్లాడాలి అనిపించేది కాని,మాట్లాడలేక పోయేదానిని.తన కోసం రెగ్యులర్ గా మా అత్త వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళేదానిని.నేను వచ్చాను అని తనకి తెలియడానికి నా ప్రయత్నాలన్నీ నేను చేసేదానిని.చెవిటి మాలోకానికి వినిపించేవి/కనిపించేవి కాదనుకుంటా అవన్నీ.తీరిగ్గా ఆర్చుకుని తీర్చుకుని వచ్చేవాడు.నన్ను ఇదివరకటి లాగే ఏడిపించేవాడు అంతే.తనలో ఏమీ మార్పు లేదు.మా బామ్మ వాళ్ళ ఇల్లు చిన్నది అని వంక పెట్టి అత్త వాళ్ళ ఇంట్లొనే ఉండేదానిని.కానీ బాబాయేమో రాత్రికి ఇంటికి వచ్చి నేను ఇంట్లో లేకపోతే శివాలెత్తేవాడు.

మా బాబాయి కోసం అప్పుడప్పుడు మా ఇంట్లొనే ఉండేదానిని బలవంతం గా.పొద్దున్నే మా బాబాయి బయటకి వెళ్ళగానే,తుర్ర్..మళ్ళీ అత్తా వాళ్ళ ఇంటికి.మా అమ్మ ఏమో ఎండ లో మిట్ట మధ్యాహ్నం ఇంటికి రాకు,బాబాయి నేను చెప్తాలే అనేది.ఆహా...ఇంక అడ్డు ఏముంది,స్వయానా మా అమ్మే పర్మిషన్ ఇచ్చాకా.


ఇంతలో మా అమ్మ,శెలవలు ఎందుకు అలా వ్రుధా చేసుకుంటావు,"తనతో" లెక్కలు ఏమయినా చెప్పిచ్చుకోచచ్చు కదా అంది తన ముందే.హీరో గారు లెక్కలలో "పండితుడు(?)" అని అప్పట్లో టాక్ ఆఫ్ ద టౌన్ లెండి. తనేమో వెంటనే
నా దగ్గర ఇంటర్ లెక్కల టెక్స్ట్ బుక్ ఉంది పెద్దత్తా,నేను ఇస్తాలే అన్నాడు.అసలయితే మా అమ్మ ఎవరి ముందయినా ఇలా అని ఉంటే శివాలెత్తేదానిని.కానీ...హీహీహీ....

ఆ టెక్స్ట్ బుక్ మీద నా పేరు రాసి చక్కగా బైండ్ చేసి ఇచ్చాడు.ఇప్పటికీ నా దగ్గర ఆ పుస్తం ఉంది తెలుసా..ఇది జరిగి 17 సంవత్సరాలు అవుతోంది.

హీరో గారితో లెక్కల పాఠాలు మళ్ళీ చెప్తానే.

అప్పుడు అలా చేసానా నేను,ఇప్పుడు మాత్రం ఎవరయినా ప్రేమా గీమా అంటే,ఛీ ఏమిటి ఈ పిల్లలు అప్పుడే ఇలాంటివి అంటాను.వేంఠనే మా వారు,ఏమోలే,పదో తరగతి లోనే మొదలవుతాయిట కొన్ని కధలు అని సన్నాయి రాగం అందుకుంటారు.నేను ఒకసారి అలా చూడగానే..ఆ...విన్నాను ఎక్కడో ఈ మధ్య అని మళ్ళీ సరిచేసుకుంటారు :)

పడ్డానండీ ప్రేమలో మరి

నేను 10th లో ఉన్నాను అప్పుడు.ఏమిటో,10 వ తరగతి లోనే పడిపోయా ప్రేమలో.

మా మేనత్త కూతురి పెళ్ళి అని ఉత్తరం వచ్చింది.అసలే మా నాన్నగారు ఇంటికి పెద్ద కొడుకు,మేనమామ పెళ్ళికి వెళ్ళకపోతే ఎలాగ అనుకుంటూ ముందు అమ్మ తో మమ్మల్ని ఆ ఊరు పంపించారు.ఇప్పట్లాగ,మండపానికి ఒక 5-6 గంటల ముందు వచ్చినట్లు కాకుండా,పెళ్ళి కి ఒక రోజు ముందే మండపానికి చేరుకున్నాము అందరమూ.అందరితో కలిసి క్రికెట్ ఆడుతున్నా అప్పుడు(చిన్నప్పటి నుండీ టాంబాయ్ టైఫు లెండి కొంచం).కొట్టిన బాల్ కింద పడింది వెళ్ళి తన బౌలింగ్ అప్పుడు.బాల్ తీసుకురా అన్నాడు.నువ్వే తెచ్చుకో అన్నా విసురుగా.ఎక్కడ పడిందో తెలుసా బాల్ అంటూ అలా చెయ్యి పట్టుకుని తీసుకు వెళ్ళాడు కిందకి.అంతే,నిజ్జం.....అలా పడిపోయా నేను.


ఇంక అంతే,ఏదో అలజడి మొదలు నాలో.అప్పటివరకు తనతో మామూలుగా మాట్లాడిన నేను,అప్పటినుండీ తనని చూడగానే కొత్తగా అనిపించేది మనసుకి,తనతో నే ఉండి మాట్లాడాలి ఇలా ఏంటెంటో పైత్యపు ఊహలు వచ్చేవి.ఇంతలో పెళ్ళికూతురు(మా అత్త కూతురు)ఫ్యాన్సీ షాపు కి వెళ్ళి ఏదో తీసుకురమ్మంది తనని.నేను వెళ్తా అని బయలుదేరా.నీకేమీ తెలీదు నువ్వుండు అంటూ మా అక్కని పంపారు.ఛా,ఛాన్స్ మిస్ అనుకున్నా.ఇప్పుడు నవ్వు వస్తుంది.తనతో ఒక్కదానినే మాట్లాడే చాన్స్ వచ్చి ఉంటే ఏమి మాట్లాడేదానిని అని.

భోజనాలప్పుడు తన పక్కన కూర్చుందామన్నా కాని ఎవరో చటుక్కున వచ్చి కూర్చునేవారు.చిరాకు,పరాకు అన్నీ ఏంటో తెలీని ఫీలింగ్స్.

పెళ్ళి బిజీ లో పడి మర్నాడు కుదరలేదు మాట్లాడటం.ముహూర్తం అయ్యాకా,అందరూ కాస్త రిలాక్స్ అవుతున్నప్పుడు వెళ్ళి అడిగా నాకు ఆకలేస్తోంది భోజనం చేద్దామా అని.ఇందాకే గా టిఫిన్ తిన్నావు,అప్పుడే ఆకలా అంటూ అందరికీ చెప్పి నవ్వేసరికి ఉక్రోషం వచ్చేసింది నాకు.ఇంతలో భోజనాల వేళ అయ్యింది.

ఏమీ తినాలనిపించటం లేదు భోజనానికి కూర్చున్నానే కాని.ఏదో అలా కెలికి అయ్యిందనిపించాను.అదేమిటే అలా సగం సగం తింటావు,ఇందాకేమో ఆకలో అన్నావు అని మా బామ్మ ఒక కేక వేసింది తన కంచు కంఠం తో.ఏంటొ అత్తయ్యగారూ,ఇంకో 2 నెలల్లో పరీక్షలు పెట్టుకుని పెళ్ళికి రాను అని అన్నా కానీ నేనే తీసుకొచ్చా,ఆడపిల్లని ఎక్కడ వదుల్తాము అని.అదే పరాకు అనుకుంటా,నేను కనుక్కుంటా లెండి అని అమ్మ బామ్మ చేవిలో అనడం వింటూనే ఉన్నాను.

మొత్తానికి నాకు తనతో మాట్లాడే చాన్స్ రాకుండానే మా ఊరు తిరిగొచ్చాము.ఇంక అప్పటినుండీ నరకం మొదలు నాకు.ఒక పక్క చూస్తే 2 నెలలలో పరీక్షలు.మనసు ఏమో ఎక్కడో ఉంటోంది.

చా,నేను ఏమిటి ఇలా అయిపోయాను,నాకు ప్రేమ దోమా ఏమిటి అనుకుంటూ మళ్ళీ చదివాను.ఎంత ట్రై చేసిన తనని మాత్రం మనసులో నుండి తీసెయ్యలేకపోయాను.

మొత్తానికి 10th క్లాస్ పరీక్ష లయ్యాయి.హమ్మయ్య శెలవలకి మా అత్త వాళ్ళ ఊరు వెళ్లచ్చు అనుకుంటుందగానే,మొన్ననే గా వెళ్ళాము ఇప్పుడు మళ్ళీ వద్దు అని అమ్మ నా ఉత్సాహాన్ని నీరు గార్చేసింది.చేసేదెముంది,అలా మనసులో రేగుతున్న అలజడి ని ఎవరికీ చెప్పుకోలేక నరకం అనుభవించా.గట్టిగా ఏడ్చెయ్యాలి అనిపించేది ఎవరికయినా చెప్పి ఈ బాధ.కానీ ఇంట్లో చంపెస్తారు అని తెలుసు ప్రేమ దోమ,ఈగ
అంటే.


ఇంతలో రిజల్ట్స్ వచ్చాయి.

ఇక ఇంటర్ ఎక్కడ జాయిన్ చెయ్యాలి అని తర్జన భర్జనలు మొదలు .ఉన్న ఊళ్ళో ఏమో ఒకే ఒక గవర్నమెంటు కాలేజీ ఉంది.దానిలో చదువులు అంతంతమాత్రమే.

ఎందుకు వచ్చిన గొడవలే అని నన్ను తీసుకెళ్ళి హాస్టల్ లో పడేసారు.మరొక గోల మొదలు నా జీవితంలో.

నమస్కారమండీ..

నా పేరు మానస.
బ్లాగు లోకం లో చాలా రోజుల నుండీ వున్నా కాని ఇప్పటివరకు ఏమీ రాయలేదు.విశ్లేషణలు చేసెంత విఙానం కాని,చురకలు వేసేటంత చతురత కాని లేదు నాకు. ఏదో అలా సరదాగా నా ప్రేమ కధ రాద్దామని....