ఇదీ సంగతి మరి

మరునాడు నిద్ర లేచాకా ఇంట్లో భయంకరమైన నిశ్శబ్దం. అమ్మ లేచి కాం గా పని చేసుకుంటోంది. నాన్నగారు లేచి మామూలుగానే ఆఫీసుకి బయలుదేరారు. ఇద్దరి వైపు కన్నెత్తి చూడాలంటే గుండెలు అదిరిపోతున్నాయి నాకు. తప్పుచ్ హేసిన భావన వెంటాదుతోంది.

సాయంత్రం ప్రదీప్ నుండి ఫోను. నాన్నగారు రిసీవ్ చేసుకున్నారు. చిన్నప్పటినుండీ నాన్నగారిని పెద్ద మామయ్యా అని పిలవడం ప్రదీప్ కి అలవాటు. "పెద్ద మామయ్యా నేను ప్రదీప్ ని, ఫలానా ఊరి దగ్గర ఉన్నాను మీ ఊరికి వస్తున్నాను ప్లీజ్ కోప్పడకండి" అన్నాడు.

అంతే నాన్న కయ్యిన లేచారు తన మీద.ఆయన అప్పుడన్న మాటలు తలచుకుంటే నవ్వొస్తుంది ఇప్పుడు.నీకే తాడూ బొంగరం లేదు నీకు మానస కావాలా అన్నారు. లోపల నుండి వింటున్న నేను షాక్. మొట్టమొదటి సారి ఆలోచించాను ఇక మా కధ ఇంతేనా అని.

తుఫాను ఎన్ని రోజులుంటుంది.ఒక నాలుగైదు రోజులకి కాస్త తేరుకుని అమ్మ కి పని లో సాయం చెయ్యడం నాన్నగారికి అవీ ఇవీ అందివ్వడం చేస్తూ రొటీన్ లో పడ్డాను.ఎంత కాని పని చేసావే అంటూ అమ్మ మధ్య మధ్య లో అంటూనే ఉండేది. ఒకోసారి దుఖ్ఖం తట్టుకోలేక ఏడ్చేసేది.తను అలా బాధపడుతోంటే నాకు కోపం వచ్చేది కానీ ఇప్పుడు తెలుస్తోంది తల్లి హ్రుదయం అంటే ఏమిటో.

అప్పుడు ఇంటర్నెట్టూ అదీ ఇంత విరివి గా వాడకం లేదు. సో, నో కాంటాక్ట్ ప్రదీప్ తో.

ఒక పది రోజుల తరువాత అమ్మ అడిగింది నాన్నగారిని నన్ను కాలేజీ కి పంపి చదువు కంటిన్యూ చేయించమని. నాన్నగారికి అస్సలు ఇష్టం లేదు అని తెలుస్తూనే ఉంది. ఇంత జరిగాకా ఏ తండ్రి అయినా ఎలా ఒప్పుకుంటాడు? మొట్టమొదటిసారి అమ్మ నాన్నగారితో గట్టిగా మాట్లాడింది. చదువు మధ్యలో మానిపించి ఏమి చేస్తామూ అంటూ.

అసలు ఇంక ప్రదీప్ ని కలవను అని గట్టిగా చెప్పి హాస్టల్ కి వచ్చాను.రాగానే మా ఫ్రెండు నవీన్ తో ప్రదీప్ వాళ్ళింటికి ఫోను చేయించి నేను మాట్లాడాను. మరునాడే నన్ను చూడటానికి వస్తాను అని తను పట్టుపడితే , అస్సలు రావద్దు కనీసం నీతో మాట్లాడతాను అనుకోలేదు, ఇలా చాలు అని నేను సర్ది చెప్పాను.

మార్చి ఇరవై సంఘటన నాలో ఎంత భయాన్ని నింపింది అంటే అసలు తనని కలవాలి అంటేనే భయపడేంతగా.

ఒక వారానికి చెప్పాపెట్టకుండా వచ్చేసాడు.రావద్దు అని అంటూనే ఉన్నాను కానీ తనని చూడగానే గట్టిగా ఏడ్చేసి సహజ సిద్ధమైన ఆడపిల్ల ఉక్రోషంతో అడిగాను ఆరోజు అంత గొడవ జరుగుతోంటే ఎందుకు రాలేదు, ఎంత నరకం అనుభవించానో నీకేమి తెలుసు అంటూ.

ఒక 2-3 నెలలకి కాస్త కుదుటపడ్డాను.ఇంటికి మామూలుగా వెళ్ళివచ్చేదానిని శలవలకి. కానీ నాన్న కాస్త స్ట్రిక్ట్ అయ్యారు నా విషయం లో.అంతవరకూ ఎప్పుడూ నాకోసం ఎవ్వరు ఫోను చేసినా కానీ ఎందుకు ఫోను చేసావు అని అడగని నాన్న ఎవ్వరు ఫోను చేసినా తనే రిసీవ్ చేసుకునేవారు.వివరాలు అడిగి కానీ నాకు ఇచ్చేవారు కాదు. నా మీద నమ్మకం పోయింది అన్న ఊహ బాధించేది.కానీ ప్రదీప్ ని వదులుకోలేను నాన్న ని బాధపెట్టలేను.

ఒకసారి అలా శలవలలో ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు మా క్లాస్మేట్ నవీన్ ఫోను చేసాడు.అప్పట్లో ఫోను చాలా ఖరీదైన వ్యవహారం.ఎస్టీడీ కాల్స్ అన్నీ 9 తరువాతే.

నాన్న ఫోనెత్తారు. నేను నవీన్ అండీ అన్నాడు పాపం."అయితే ఏంటి" అన్నారుట నాన్నగారు.(ఈ విషయం నేను కాలేజీ కి వెళ్ళాకా మా ఫ్రెండ్స్ అందరికీ చెప్పాడు నవీన్. ఎవ్వరూ మానస ఇంటికి ఫోను చెయ్యకండీ అంటూ)

ముందు సెమిస్టర్ రిజల్ట్స్ వచ్చాయండీ. తను కాలేజీ 3rd అని చెప్పాడు. అయినా నాన్న కి నమ్మకం కలుగలేదు.నాకివ్వకుండా తనే మార్కులు నోట్ చేసుకున్నారు.

నాకయితే పట్టరాని ఆనందమనిపించింది రిజల్ట్స్ చూడగానే.ఇంట్లో అంత పెద్ద గొడవ తరువాత జరిగిన పరీక్షలవి. ఎంత పట్టుదలగా చదివానో.చాలా నెలల తరువాత నాన్న మొహం లో చిన్న ఆనంద రేఖ చూసాను. కుక్క తోక సామెత లాగ ఇలాగే చదివేసి మార్కులు తెచ్చుకుని ఉద్యోగం సంపాదించేసి నాన్నని ఒప్పించెద్దాము అనిపించేది.

అన్నీ అనుకున్నవి అనుకున్నట్టు జరిగితే పాఠాలెప్పుడు నేర్చుకుంటాము?ప్రదీప్ చదువు పూర్తి కాగానే ఉద్యోగం రాలేదు. నాకేమో అక్కడ నుండీ ఇక్కడనుండీ సంబంధాలు వస్తున్నాయి.

నా ఒత్తిడి తట్టుకోలేక తన ఫ్రెండు చేస్తున్న వ్యాపారం లో భాగస్వామి అయ్యాడు. అదీ అచ్చి రాలేదు మొదట్లో.

కొన్ని రోజులకి పుంజుకున్నాడు. నాకూ కాలేజీ లో ఉద్యోగం వచ్చింది.కానీ ఎక్కడా ఇంట్లో ఒప్పుకుంటారన్న ఆశ మాత్రం కనపడేది కాదు.

నా చదువు పూర్తయ్యెముందోసారి అయ్యాకా ఇంకోసారి నాన్న అనారోగ్యం పాలయ్యారు. సినిమాలలో చూపించినట్లే డాక్టరు గారేమో ఆయనని టెన్షన్ పెట్టకండి అని చెప్పారు.ఇక ఆయన ఆరోగ్య పరిస్థితి చూసాకా నాన్నతో ఇలా చెప్పాలి అని అప్పుడప్పుడు మనసులో రిహార్సెల్స్ వేసుకున్న మాటలు కూడా పెగిలేవి కాదు.

ఏడాది గడిచింది.ఇద్దరి ఇంట్లో ఒప్పుకుంటారన్న ఆశ ఏ మాత్రం కనపడేది కాదు. ఇది జరిగే పని కాదు అనుకుని ఇక ప్రదీప్ కి చెప్పేసాను విడిపోదాము అని.అప్పట్లో Toefel,GRE ఓ పెద్ద సవాలు(ఇప్పటికీ ఇదే ట్రెండ్ ఉందేమో తెలీదు).నా మానాన్న నేను చదువుకుంటాను ఇక అని చెప్పాను.మొండి ఘటం ఒప్పుకుంటాడేమిటి ఒక్క పటాన.


నువ్వు ఇలా మాట్లాడితే నేనే వెళ్ళి పెద్ద మామయ్యతో మాట్లాడుతాను అన్నాడు.అంతే,భయమేసేది నాకు.మళ్ళీ ఆయన నారోగ్యం ఎక్కడ తిరగబెడుతుందో అని.అంతే మళ్ళీ కధ మొదటికే. విషయం అలా నానుతూ వచ్చింది.

ఇంతలో మా అక్క నాన్నగారిని ఒప్పించింది వెళ్ళి ప్రదీప్ వాళ్ళింట్లో మాట్లాడేటట్లు.

నాన్నగారు వాళ్ళు అక్కడకి వెళ్ళకముందే ప్రదీప్, నాన్నగారిని కలిసాడు. ఇంతకముందు కలవడం వేరు ఇప్పుడేమో కాబోయే అల్లుడి హోదా :).

నాన్న తనని అక్కా వాళ్ళింట్లో పరిచయం చేసారు.కట్న కానుకల ప్రసక్తే తేవద్దు ఆ మాటలు ఎక్కడికో దారి తీస్తాయి అని తను చెప్పగానే ఎంత సంతోషమేసిందో. నాన్న తనకి ఉన్నదంతా మా మీఅదే వెచ్చించారు. .

అమ్మ వాళ్ళు వెళ్ళారు. మొదట్లో కాస్త ఏవో కాస్త చిన్న చిన్న అభిప్రాయ భేదాలు వచ్చినా అందరూ కలిసి మార్చి 20 న ముహుర్తం నిర్ణయించారు.
మా పెళ్ళి కీ నిశ్చితార్ధానికీ మధ్యలో 15 రోజులు మాత్రమే వ్యవధి. అఫీషియల్ గా కన్ ఫర్మ్ అయ్యింది కదా అని నన్ను బయటకి తీసుకెళ్తానని ప్రదీప్ అంటే నాన్న ఒప్పుకునే వారు కాదు.

ఠాఠ్ ఈ పెళ్ళికి మేము రాము అని నాన్న తరపు వాళ్ళు భీష్మించుకు కూర్చున్నారు.అక్క బావగారే అన్నీ తామై పెళ్ళి జరిపించారు. అసలు పెళ్ళి ఎంత బాగా జరిగిందో.

అసలు కధ ఇప్పుడే మొదలయ్యినంది.ప్రదీప్ వ్యాపారం దెబ్బతింది. విపరీతమైన టెన్షన్.ఒక తొమ్మిది నెలలు నరకం అనుభవించాము.

దేవుడి దయ వలన ఒక ఆసరా దొరికింది. దానిని ఆలంబన గా చేసుకుని ప్రదీప్ అంచెలంచలుగా ఎదిగి ఒక మంచి స్థానం లో ఉన్నాడిప్పుడు.మళ్ళీ వ్యాపారం జోలికి పోలేదెప్పుడూ.

ఇరు కుటుంబాలవారూ ఇప్పుడూ హ్యాపీ. అసలు మాకే గుర్తు లేదు ఇంత కధ జరిగిందా అని.కుటుంబ బాధ్యతలతో బిజీ బిజీ.

మధ్య మధ్య లో అలకలు పోట్లాటలు మామూలే. ఇద్దరమూ సమ ఉజ్జీలము కాబట్టి పోట్లాటలు బాగానే జరిగేవి మొదట్లో.సమయం గడిచే కొద్దీ మెచ్యూరిటీ పెరిగింది ఇద్దరికీ.

ఎప్పుడైన మేము కలిసి తిరిగిన ప్రదేశాలు చూసినా వాటి గురించి విన్నా మనసు అలా అలా తేలి ఎక్కడికో వెళ్ళిపోతుంది.

ఇదండీ సంగతి.దాదాపు 2 దశాబ్దాలక్రితం మా అత్త కూతురి పెళ్ళి లో క్రికెట్ ఆడుతోంటే వన్ సైడెడ్ గా మొదలైన ప్రేమ కధా కమామీషూనూ.ఈ చివరి భాగం ఇంట్రస్టింగా రాయలేకపోయానేమో అనిపిస్తోంది,ఏమంటారు?

మర్చిపోయాను చెప్పడం,ఇద్దరి హాస్టల్ చదువులూ పూర్తయ్యాకా ఇద్దరి దగ్గరా ఉన్న ఉత్తరాలు ఎక్కడ పెట్టాలి అన్న సమస్య వచ్చింది. వాటిని ఒక సూట్ కేసు లో పెట్టి తాళం వేసి ప్రదీప్ తన ఫ్రెండు వాళ్ళింట్లో అటక మీద పడేసాడు.పెళ్ళయ్యాకా ఒక నిధి ని తెచ్చుకున్నట్లు దానిని తెచ్చుకున్నాము.

ఒక్కటి మాత్రం నిజం అప్పుడు రాసుకున్న ఉత్తరాలు ఇప్పుడు చూస్తే నవ్వొస్తుంది.

నా బ్లాగు చదువుతున్న అందరికీ ధన్యవాదాలు. May be this is the last post in this blog. ఎప్పుడైనా రాయాలనిపిస్తే మా ప్రేమ కధ లో,జీవితం లో జరిగిన చెమక్కులు రాస్తుంటాను.

Take care and Wishing you all a very happy new year.

అలా ఆరోజు తనతో మాట్లాడీ కాలేజీ కి వెళ్ళాను.అసలే కొత్త సబ్జెక్ట్,పైగా అప్పటీకి ఒక 5-6 క్లాసులు అయిపోవడంతో ఏమీ అర్ధం కాలేదు.మరునాడు తనకి ఫోను చెయ్యాలి అన్న కోరిక ని బలవంతంగా ఆపుకుని కాలేజీ కి వెళ్ళాను.కాలేజీ కి మళ్ళా ఒక వారం శలవు ప్రకటించారు.ఎగిరి గంతేసి హీరో ఊరు బయలుదేరా బామ్మ దగ్గరకి.వస్తూ వస్తూ బస్టాండులో ఒక చిన్న బొమ్మ కొన్నాను చిన్న పిల్లాడూ అమ్ముతోంటే.అదే నా ఫస్టు బహుమతి మా శ్రీవారికి.హీరో కి నేను వచ్చాను అని చెప్పలేదు.నేను మధ్యాహ్నం బామ్మ ఇంటికి చేరాను.సాయంత్రం తన గురించి ఆలోచిస్తూ వంటింట్లో ఏదో పని చేస్తున్నా.ఇంతలో ఇటు తిరిగేసరికి గుమ్మంలో శ్రీవారు.ఎంత తత్తరుపాటుకి లోనయ్యానో,ఆ కంగారులో స్టవ్ మీద పాలు పొంగుతున్నాయని పరుగెత్తి గిన్నె దింపబోయి,వేడి పాల గిన్నె చేతితో పట్టుకున్నా.నవ్వొస్తుంది ఇప్పుడు ఆ కంగారు తలచుకుంటే.

హమ్మయ్యా

మరునాడు పొద్దున్నే ఇంటికి వచ్చి అందరితో పాటూ నన్నూ మామూలుగా విష్ చేసాడు.ఆరోజు న్యూ ఇయర్ కాబట్టి నాకు క్లాసు లేదు. మధ్యాహ్నం,సాయంత్రం వచ్చి కాసేపు మాట్లాడి వెళ్ళాడు.రాత్రి ఫోను కబుర్లు యధా తధం.మరునాడు నాకు క్లాసు కి వెళ్ళాలనిపించలేదు.అన్యమనస్కం గా వెళ్ళొచ్చా.హీరో కూడా కనపడలేదు.ఇంతలో నా ఫ్రెండు ఫోను,క్లాసులు మొదలయ్యాయి,కాలేజీ కి రమ్మని.నా మనసు ఏమీ బాగాలేదు అప్పటికే. పిన్ని కి చెప్పా నేను ఎల్లుండి కాలేజీ కి వెళ్తున్నా అని.సడెన్ గా ఏమయ్యిందే,కాలేజీ మార్చుకునే దాకా వెళ్ళనన్నావు కదా అంది.క్లాసు లు మొదలయ్యాయిట వెళ్తున్నా,వీలున్నప్పుడు మార్చుకుంటా లే అన్నా.నీ ఇష్టం,మీ నాన్న కి ఫోను చేసి చెప్పు అంది.నాన్నగారికి కూడా చెప్పా,సోమవారం వెళ్తున్నా కాలేజీ కి అని.

మరునాడు ఆదివారం.క్లాసు లేదు.హీరో వాళ్ళ నాన్న గారు మా బాబాయి అందరూ ఇంట్లొ ఉండే రోజు.సో,నేను అత్తా వాళ్ళింటికి వెళ్ళినా తనతో మాట్లాడటం కష్టం.కానీ మాట్లాడాలనిపిస్తోంది ఎలాగ?.రేపే కాలేజీ కి వెళ్ళిపోతున్నా,మళ్ళీ తనతో మాట్లాడటం కుదరదేమో అని ఓ పక్క భయం.ఇక ఉండబట్టలేక సాయంత్రం అత్త వాళ్ళింటికి బయలుదేరా,వెళ్ళేసరికి హీరో అక్కడ కనపడగానే బోలేడు ఆనందం.కానీ బోలేడు మంది చుట్టూ,మాట్లాడలేను.అలా అంత మంది మధ్యలో కూర్చుని కూర్చుని కాసేపటికి విసుగొచ్చింది.ఏమిటే అలా ఉన్నావు,దీనికి హాస్టల్ కి వెళ్ళాలంటే ఎప్పుడూ దిగులే అంది అత్త.ఇక లాభం లేదు అని వెళ్తా అత్తా అని లేచాను.కూర్చో కాసేపు,మళ్ళీ ఎప్పుడొస్తావో అంది.నాకు ఉండాలని లేదు,అలా హీరో కళ్ళెదురుగా కనపడుతోంటే నరకం గా ఉంది నాకు.తను కూడా రోజూ లాగ ఉన్నట్లు లేడు అనిపించింది.ఎప్పుడూ నవ్వుతూ ఉందే తను ఏమిటో ముభావం గా అనిపించాడు.ఇంతలో తను నాకు ఒక్కదానికి మాత్రమే వినపడేలా హీరో అన్న మాట,కుర్చీ లో నుండి లేచిన నన్ను మళ్ళీ కూర్చునేటట్లు చేసింది.


ఎనీ గెస్,ఏమనుంటాడో?ఇన్ని సినిమాలు చూసారు కదా,గెస్ చెయ్యండీ.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


"ఐ నీడ్ యువర్ ప్రెజన్స్"....

ఈ మాట నన్ను కాసేపు అక్కడే కట్టి పడేసింది.కళ్ళలో నుండి నీళ్ళు వచ్చేసాయి ఆ మాట వినగానే.కాసేపు కూర్చున్నా కానీ మాట్లాడటం కుదరలేదు.ఇక లాభం లేదనుకుని 8 అవుతుండగా లేచాను.నేను దింపుతా ఇంటి దగ్గర అని తనూ లేచాడు.ఇంతలో అత్త తనకి వెరే పని చెప్పడంతో అదీ వీలు పడలేదు.ఆరోజు ఇంటికి చేరి బాబాయి ఎప్పుడు పడుకుంటాడా అని ఎదురు చూడటమే సరిపోయింది.రేపు వెళ్తున్నావుట కదా అన్నాడు,భోజనం చేస్తుండగా.అవును అన్నాను.నేను రానా అన్నాడు.వద్దులే,వెళ్ళగలను,దగ్గరే కదా అన్నాను.పోనీ బస్టాండు కి వెళ్ళేటప్పుడు లేపు అన్నాడు.వద్దు బాబాయ్,ఎందుకు శ్రమ,నాకు లగేజీ కూడా లేదు కదా,వెళ్తాలే,హాస్టల్ కి చేరి ఫోను చేస్తా అన్నాను.ఇలా చెప్పానే కానీ ఒప్పుకుంటాడో లేదో అని సందేహం.భోంచేస్తున్నంతసేపూ ఏమీ మాట్లాడలేదు.చేతులు కడుక్కుంటూ అడిగాడు,వెళ్ళగలవా,మళ్ళీ మీ నాన్న నన్ను కోప్పడతాడు అని.వెళ్తాను,ఇబ్బంది లేదు అన్నాను.హీరో ని బస్టాండు లో కలవచ్చన్న ఆశ కాస్త పెరిగింది.మా బాబాయి బస్టాండు కి వస్తే,తను రాలేడు కదా,ఎంత ఫ్రెండు అయితే మాత్రం అంత పొద్దున్నే నా కోసం వస్తే.......

మొత్తానికి బాబాయి పడుకున్న కాసేపటికి ఫోను కబుర్లు మొదలు. ఈ సారి ఎందుకో మామూలుగా అనిపించలేదు నాకు తన మాటలు.అలా తెల్లవారుఝాము మూడింటి వరకు మాట్లాడుకున్నాము.ఇక 2-3 గంటలే టైముంది.ఇక ఆగలేకపోయాను నేను.

ఐ కెనాట్ స్టే వితవుట్ యూ" అని చెప్పి ఏడ్చేసా.ఆరు సంవత్సరాలనుండీ నేను అనుభవిస్తున్న క్షోభ అంతా చెప్పి తనివితీరా ఏడ్చేసా.

తను ఒప్పుకుంటాడా లేదా అని కూడా ఆలోచించలేదు.అసలు ఏమీ ఆలోచించకుండా ఎంత తెలిసున్న అబ్బాయి అయితే మాత్రం అలా ఎలా చెప్పానో అని ఇప్పుడనిపిస్తుంది. "ఏడవకు అలాగ","ఓకే అయాం విత్ యూ", ఇలాంటి మాటల్తో ఇంకో 2 గంటలు గడిచాయి.

ఇంతలో నేను లేచి బయలుదేరాల్సిన సమయమయింది.అలా ట్రాన్స్ లో ఉన్నట్లు లేచి రెడీ అయ్యి బస్టాండుకి చేరా.తను వచ్చాడు.నాకు ఏమో కళ్ళ నీళ్ళు ఆగట్లేదు.ఏమిటో తెలీని దుఖ్ఖం.నేను జీవితం లో అలా ఏడవటం మొదటి సారి చివరి సారి కూడా.ఏమిటి ఇలా బేల గా అయిపోయావు అన్నాడు.నాకూ ఆశ్చర్యం గానే ఉంది నేను ఇలా ఏడుస్తున్నానంటే అన్నాను.

ఇంతలో బస్సు రావడం తో ఎక్కి కూర్చున్నా.పెద్ద రష్ లేదు బస్ లో.ఒక కిటికీ పక్క సీటు తీసుకుని అలా మా కాలేజీకి చేరేవరకు నా కళ్ళు వర్షిస్తూనే ఉన్నాయి.హాస్టల్ కి వెళ్ళా.అక్కడ నా ఫ్రెండు నాగమణి వెయిటింగ్.ఏమిటి మానసా అలా ఉన్నావు అంది.ఏమీ లేదు,హాస్టల్ కి వచ్చా కదా అందుకే అన్నా.అదేంటి నీకు అలవాటే కదా 5 సంవత్సరాలనుండీ,నువ్వే అలా అయిపోతే,నేను మొదటి సారి హాస్టల్ కి వచ్చా,నేను ఎలా అంది.నేను ఏమీ మాట్లాడకుండా రూం సర్దుకోవడం లో మునిగిపోయా.హీరో గురించి మాత్రం చెప్పలేదు.కాసేపటికి అడిగా,నేను ఫోను చెయ్యాలి,వస్తావా అని.ఏమనుకుందొ బయలుదేరింది.దారిలో మొత్తం చెప్పేసా.షాక్ తను.ఏమిటే నువ్వు,అని.నా వల్ల కాలేదు,అందుకే ఆ అబ్బాయికి చెప్పేసా అన్నాను.నీ ఇష్టం,చిన్న పిల్లవి కాదు నువ్వు అంది.


హీరో కి కాల్ చేసా.ఎంత షేపు మాట్లాడానో తెలీలేదు.కాసేపటికి తను అన్నాడు,నువ్వు పెట్టేయి,ఆ ఎస్టీడీ బూతు వాడీ నంబర్ తీసుకో నేనే చెస్తా అని.ఆ షాపతన్ని అడగ్గానే,ఇన్ కమింగ్ చార్జ్ చేస్తా అన్నాడు.ఎంత అని అడిగా,నిమిషానికి రూపాయి అన్నాడు.సరే అన్నాను.ఇక మొదలు మేము టెలిఫోను డిపార్ట్ మెంటు ని మేపడం.ఆరోజు ఫోనులో చెప్పాడు,నువ్వు ఇలా బేల గా అవ్వడం బాలేదు.కాస్తం కుదుట పడు ముందు.నేను నీతోనే ఉంటాను,బాగా చదువుకో,పెద్ద మామయ్య(మా నాన్నగారు)ఎంత హోప్స్ తో నిన్ను పీజీ జాయిన్ చేసారో తెలుసు కదా.ముందు చదువుకో.ఇలా ఇలా మా మాటల ప్రవాహం ఒక గంట సాగింది.పాపం అంత సేపూ మా నాగమణి అలా బయట దిక్కులు చూస్తూ నిల్చుంది.

ఆఖరున ఫోను పెట్టేసే ముందు చెప్పాడు,నువు నాకు రేపు ఫోను చెయ్యకు.బాగా సెన్సిటివ్ గా ఉన్నావు.నేనే మీ హాస్టల్ కి ఒక 3 రోజులు ఆగి చేస్తాను అని.అస్సలు ఒప్పుకోలేదు ముందు నేను.కానీ ఒప్పించాడు చివరకి.

( అసలు కధంతా ఇక్కడనుండే మొదలు...హాయిగా కొన్నాళ్ళపాటు అటూ ఇటూ ఎగిరిన ఉత్తరాలు,ఫోను కబుర్లూ,కొన్ని రోజులకి ఇంట్లో తెలియడం......)

jan3rd

అర్ధ రాత్రి విష్ చెప్పినా కానీ మళ్ళీ పొద్దున్న మామూలుగా వచ్చి అందరికీ చెప్పినట్లే నాకూ చెప్పాడు,వెళ్తూ వెళ్తూ చెప్పాడు సాయంత్రం బయటకి వెళ్దాము,మీ పిన్ని కి చెప్పు అన్నాడు.మరి మా తమ్ముళ్ళు? అన్నాను.అందరినీ కాదు బయటకి తీసుకెళ్ళేది నిన్ను ఒక్క దానినే అన్నాడు.
హమ్మో,ఏమిటి ఈ పిల్లాడి ధైర్యం మా ఇంట్లో చెప్పి తనతో బయటకి వెళ్ళడమే,ఇంకేమన్న ఉందా అనుకున్నా.ఎంత ఫ్రెండ్స్ గా మమ్మల్ని ఆమోదించినా కానీ అలా వెళ్తే బాగోదు అని నాకు తెలుసు.


సాయంత్రం అయ్యింది.తను వస్తే బాగుండు,మాట్లాడచ్చు అనుకున్న.సాయంత్రం వచ్చి,ఏమిటి ఇంకా రెడీ అవ్వలేదు,పొద్దున్న చెప్పా గా అన్నాడు.నేను షాక్ ఏమిటి ఇలా అందరి ముందూ అని.

మా పిన్ని దగ్గరకి వెళ్ళి,తనని బయటకి తీసుకెళ్తా కాసేపు అన్నాడు.మా పిన్ని సరే అంది.నాకు భయం గానే ఉంది కానీ,అలాగే బయలు దేరా తనతో.

ఐస్ క్రీం పార్లర్ కి తీసుకెళ్ళాడు.ఏదో సుత్తి చెప్తాడు అంతే.ఏమయినా ఎక్స్పెక్ట్ చేస్తున్నావా అన్నాడు,అబ్బే ఏఅమీ లేదు అన్నాను.సరే,మరి త్వరగా తిను బయలుదేరుదాము అన్నాడు.


ఉసూరు మనుకుంటూ ఇంటికి వచ్చా.ఆరోజు రాత్రి మళ్ళా ఫోను కబుర్లు మామూలే.ఆ మరునాడు ఆదివారం.తనని చూడాలనిపిస్తోంది.కానీ ఎలా,క్లాసు కూడా లేదు.
ఇక ఉండ బట్టలేక సాయంత్రం మా అత్త వాళ్ళింటికి వెళ్ళా.అక్కడే ఉన్నాడు హీరో.నీ గురించే ఎదురు చూస్తున్నా అన్నాడు.చాలా టచింగ్ గా అనిపించింది.
మాట్లాడ దామంటే అందరూ ఉన్నారు.ఇక కాసేపటికి లేచా వెళ్తానని.

తను నాకు ఒక్కదానికి మాత్రమే వినపడేలా అన్న మాట ఆపేసింది నన్ను.
ఏమనుంటాడు,ఎనీ గెస్?

ఒక "కొత్త సంవత్సరలోకి అడుగుపెట్టా

తరువాత తెలిసింది మాకు,ఆ కాలేజీ కి రికగ్నిషన్ లేదు అని.కాలేజీ వాళ్ళని అడిగితే వచ్చేస్తుంది అన్నారు.కానీ మేము భయపడి కాలేజీ మార్చుకుందామనుకున్నాము.ఒక 2-3 సార్లు కౌన్సెలింగ్ కి వెళ్ళడం ఏదో కారణాలతో అది క్యాన్సిల్ అవ్వడం.విసుగొచ్చింది నాకు.హీరో వాళ్ళ ఊర్లో ఉన్నా కానీ తనని కలిసే ప్రయత్నం చెయ్యలేదు నేను.

కౌన్సెలింగ్ లేటు అవుతోందని పోనీ ఒక్కసారి ఆ కాలేజీ కి వెళ్ళి చూడమ్మా అన్నారు నాన్న.అమ్మో నేను వెళ్ళను అన్నాను.బామ్మ కూడా పోనీ లేరా,దానికి కావాల్సిన కాలేజీ వచ్చేవరకు ఇక్కడే ఉంటుంది లే అంది.ఖాళీ గా ఉండటం ఎందుకని కంప్యూతర్ కోర్స్లు లో జాయిన్ అయ్యా.అప్పటికి నాకు కంప్యూటర్ అసలు ఎలా ఆపరేట్ చేస్తారో కూడా తెలీదు.

అలా క్లాసు లకి వెళ్ళి వస్తుండేదానిని.అప్పుడప్పుడు హీరో కనపడేవాడు.అయినా నెగ్లెక్ట్ చేసేదానిని.అప్పుడప్పుడు బామ్మ ఇంటికి కూడా వచ్చేవాడు.మెల్లిగా మాట్లాడటం మొదలెట్టా.ఇక అది ఎంత వరకు వచ్చింది అంటే,నా ఇన్స్టిట్యూట్ అయిపోయే సమయానికి రెడీ గా ఉండేవాడు నన్ను పికప్ చేసుకోవడానికి.నన్ను మా ఇంట్లో దింపి,మా పిన్ని(బాబాయ్ భార్య) కి చెప్పవాడు,మీ అమ్మాయి అలా రోడ్ మీద వస్తూ కనపడింది,లిఫ్ట్ ఇచ్చా అని.ఎవరికీ అనుమానం రాలేదు ఇంట్లొ.అయినా అసలు ఏమయినా ఉంటే కదా అనుమానం వచ్చినా భయపడటానికి.ప్రేమ దోమా లేకపోయినా ఇద్దరి మధ్యా,అలా పరాయి వాళ్ళ తో వస్తే బాగోదు అని నాకు కూడా తెలుసు.అందుకే రోజూ రావద్దు అని చెప్ప.

మెల్లిగా ఫోను మాట్లాడుకోవడం మొదలెట్టాము.మా బాబాయి భోజనం చేసి పడుకోగానే తనకి ఫోను చేసేదానిని.అప్పటికి సెల్ఫోను అన్న పదమే తెలీదు ఇంకా మన దేశం లో.ల్యాండ్ లైను లోనే కబుర్లన్నీ.మా బామ్మ లక్కీ గా ఊరు వెళ్ళడం వల్ల,రూం లో ఒక్కదానినే ఉండేదానిని.అందుకని నాకు ఇబ్బంది ఉండేది కాదు తనతో మాట్లాడటానికి.

మొదట్లో ఒక గంట మాట్లాడుకునే వాళ్ళము,ఒక వారం రోజులకి 2 గంటలు మాట్లాడే దాకా వచ్చాయి రాత్రిళ్ళు ఫోను కబుర్లు.

నాకు ఏమో తన మీద గత 6 సంవత్సరాల నుండీ ఉన్న ఇష్టం చెప్పెద్దామా అనిపించేది.కానీ భయం.

ఇద్దరమూ ఫోను మాట్లాడక పోతే ఉండలేనంత స్టేజ్ కి వచ్చాము.రాత్రి అలా నాతో కబుర్లు చెప్పినా మళ్ళీ పగలు మామూలుగా ఉండేవాడు అందరి ముందూ.

ఇంతలో న్యూ ఇయర్ వచ్చింది.ఎవరు ఫస్టు విషెస్ చెప్తారు అని పందెం పెట్టుకున్నాము.తనకి నేను ఫోను చేసా.ఫోను ఎత్తి గొంతు మార్చి హలో అన్నాడు.ఎవరికో చేసా అనుకుని,హెలో అన్నా నేను మళ్ళీ.అంతే,హ్యాపీ న్యూ ఇయర్ అని చెప్పి,చూసావా నేనే గెల్చా అన్నాడు.ఎందుకో ఈ సారి అంత కోపం రాలేదు.
ఒక 3 రోజులలో బాంబు పేలబోతోందని తెలీదు గా నాకు మరి.

పడ్డానండీ ప్రేమలో మరి

నేను 10th లో ఉన్నాను అప్పుడు.ఏమిటో,10 వ తరగతి లోనే పడిపోయా ప్రేమలో.

మా మేనత్త కూతురి పెళ్ళి అని ఉత్తరం వచ్చింది.అసలే మా నాన్నగారు ఇంటికి పెద్ద కొడుకు,మేనమామ పెళ్ళికి వెళ్ళకపోతే ఎలాగ అనుకుంటూ ముందు అమ్మ తో మమ్మల్ని ఆ ఊరు పంపించారు.ఇప్పట్లాగ,మండపానికి ఒక 5-6 గంటల ముందు వచ్చినట్లు కాకుండా,పెళ్ళి కి ఒక రోజు ముందే మండపానికి చేరుకున్నాము అందరమూ.అందరితో కలిసి క్రికెట్ ఆడుతున్నా అప్పుడు(చిన్నప్పటి నుండీ టాంబాయ్ టైఫు లెండి కొంచం).కొట్టిన బాల్ కింద పడింది వెళ్ళి తన బౌలింగ్ అప్పుడు.బాల్ తీసుకురా అన్నాడు.నువ్వే తెచ్చుకో అన్నా విసురుగా.ఎక్కడ పడిందో తెలుసా బాల్ అంటూ అలా చెయ్యి పట్టుకుని తీసుకు వెళ్ళాడు కిందకి.అంతే,నిజ్జం.....అలా పడిపోయా నేను.


ఇంక అంతే,ఏదో అలజడి మొదలు నాలో.అప్పటివరకు తనతో మామూలుగా మాట్లాడిన నేను,అప్పటినుండీ తనని చూడగానే కొత్తగా అనిపించేది మనసుకి,తనతో నే ఉండి మాట్లాడాలి ఇలా ఏంటెంటో పైత్యపు ఊహలు వచ్చేవి.ఇంతలో పెళ్ళికూతురు(మా అత్త కూతురు)ఫ్యాన్సీ షాపు కి వెళ్ళి ఏదో తీసుకురమ్మంది తనని.నేను వెళ్తా అని బయలుదేరా.నీకేమీ తెలీదు నువ్వుండు అంటూ మా అక్కని పంపారు.ఛా,ఛాన్స్ మిస్ అనుకున్నా.ఇప్పుడు నవ్వు వస్తుంది.తనతో ఒక్కదానినే మాట్లాడే చాన్స్ వచ్చి ఉంటే ఏమి మాట్లాడేదానిని అని.

భోజనాలప్పుడు తన పక్కన కూర్చుందామన్నా కాని ఎవరో చటుక్కున వచ్చి కూర్చునేవారు.చిరాకు,పరాకు అన్నీ ఏంటో తెలీని ఫీలింగ్స్.

పెళ్ళి బిజీ లో పడి మర్నాడు కుదరలేదు మాట్లాడటం.ముహూర్తం అయ్యాకా,అందరూ కాస్త రిలాక్స్ అవుతున్నప్పుడు వెళ్ళి అడిగా నాకు ఆకలేస్తోంది భోజనం చేద్దామా అని.ఇందాకే గా టిఫిన్ తిన్నావు,అప్పుడే ఆకలా అంటూ అందరికీ చెప్పి నవ్వేసరికి ఉక్రోషం వచ్చేసింది నాకు.ఇంతలో భోజనాల వేళ అయ్యింది.

ఏమీ తినాలనిపించటం లేదు భోజనానికి కూర్చున్నానే కాని.ఏదో అలా కెలికి అయ్యిందనిపించాను.అదేమిటే అలా సగం సగం తింటావు,ఇందాకేమో ఆకలో అన్నావు అని మా బామ్మ ఒక కేక వేసింది తన కంచు కంఠం తో.ఏంటొ అత్తయ్యగారూ,ఇంకో 2 నెలల్లో పరీక్షలు పెట్టుకుని పెళ్ళికి రాను అని అన్నా కానీ నేనే తీసుకొచ్చా,ఆడపిల్లని ఎక్కడ వదుల్తాము అని.అదే పరాకు అనుకుంటా,నేను కనుక్కుంటా లెండి అని అమ్మ బామ్మ చేవిలో అనడం వింటూనే ఉన్నాను.

మొత్తానికి నాకు తనతో మాట్లాడే చాన్స్ రాకుండానే మా ఊరు తిరిగొచ్చాము.ఇంక అప్పటినుండీ నరకం మొదలు నాకు.ఒక పక్క చూస్తే 2 నెలలలో పరీక్షలు.మనసు ఏమో ఎక్కడో ఉంటోంది.

చా,నేను ఏమిటి ఇలా అయిపోయాను,నాకు ప్రేమ దోమా ఏమిటి అనుకుంటూ మళ్ళీ చదివాను.ఎంత ట్రై చేసిన తనని మాత్రం మనసులో నుండి తీసెయ్యలేకపోయాను.

మొత్తానికి 10th క్లాస్ పరీక్ష లయ్యాయి.హమ్మయ్య శెలవలకి మా అత్త వాళ్ళ ఊరు వెళ్లచ్చు అనుకుంటుందగానే,మొన్ననే గా వెళ్ళాము ఇప్పుడు మళ్ళీ వద్దు అని అమ్మ నా ఉత్సాహాన్ని నీరు గార్చేసింది.చేసేదెముంది,అలా మనసులో రేగుతున్న అలజడి ని ఎవరికీ చెప్పుకోలేక నరకం అనుభవించా.గట్టిగా ఏడ్చెయ్యాలి అనిపించేది ఎవరికయినా చెప్పి ఈ బాధ.కానీ ఇంట్లో చంపెస్తారు అని తెలుసు ప్రేమ దోమ,ఈగ
అంటే.


ఇంతలో రిజల్ట్స్ వచ్చాయి.

ఇక ఇంటర్ ఎక్కడ జాయిన్ చెయ్యాలి అని తర్జన భర్జనలు మొదలు .ఉన్న ఊళ్ళో ఏమో ఒకే ఒక గవర్నమెంటు కాలేజీ ఉంది.దానిలో చదువులు అంతంతమాత్రమే.

ఎందుకు వచ్చిన గొడవలే అని నన్ను తీసుకెళ్ళి హాస్టల్ లో పడేసారు.మరొక గోల మొదలు నా జీవితంలో.