ఇదీ సంగతి మరి

మరునాడు నిద్ర లేచాకా ఇంట్లో భయంకరమైన నిశ్శబ్దం. అమ్మ లేచి కాం గా పని చేసుకుంటోంది. నాన్నగారు లేచి మామూలుగానే ఆఫీసుకి బయలుదేరారు. ఇద్దరి వైపు కన్నెత్తి చూడాలంటే గుండెలు అదిరిపోతున్నాయి నాకు. తప్పుచ్ హేసిన భావన వెంటాదుతోంది.

సాయంత్రం ప్రదీప్ నుండి ఫోను. నాన్నగారు రిసీవ్ చేసుకున్నారు. చిన్నప్పటినుండీ నాన్నగారిని పెద్ద మామయ్యా అని పిలవడం ప్రదీప్ కి అలవాటు. "పెద్ద మామయ్యా నేను ప్రదీప్ ని, ఫలానా ఊరి దగ్గర ఉన్నాను మీ ఊరికి వస్తున్నాను ప్లీజ్ కోప్పడకండి" అన్నాడు.

అంతే నాన్న కయ్యిన లేచారు తన మీద.ఆయన అప్పుడన్న మాటలు తలచుకుంటే నవ్వొస్తుంది ఇప్పుడు.నీకే తాడూ బొంగరం లేదు నీకు మానస కావాలా అన్నారు. లోపల నుండి వింటున్న నేను షాక్. మొట్టమొదటి సారి ఆలోచించాను ఇక మా కధ ఇంతేనా అని.

తుఫాను ఎన్ని రోజులుంటుంది.ఒక నాలుగైదు రోజులకి కాస్త తేరుకుని అమ్మ కి పని లో సాయం చెయ్యడం నాన్నగారికి అవీ ఇవీ అందివ్వడం చేస్తూ రొటీన్ లో పడ్డాను.ఎంత కాని పని చేసావే అంటూ అమ్మ మధ్య మధ్య లో అంటూనే ఉండేది. ఒకోసారి దుఖ్ఖం తట్టుకోలేక ఏడ్చేసేది.తను అలా బాధపడుతోంటే నాకు కోపం వచ్చేది కానీ ఇప్పుడు తెలుస్తోంది తల్లి హ్రుదయం అంటే ఏమిటో.

అప్పుడు ఇంటర్నెట్టూ అదీ ఇంత విరివి గా వాడకం లేదు. సో, నో కాంటాక్ట్ ప్రదీప్ తో.

ఒక పది రోజుల తరువాత అమ్మ అడిగింది నాన్నగారిని నన్ను కాలేజీ కి పంపి చదువు కంటిన్యూ చేయించమని. నాన్నగారికి అస్సలు ఇష్టం లేదు అని తెలుస్తూనే ఉంది. ఇంత జరిగాకా ఏ తండ్రి అయినా ఎలా ఒప్పుకుంటాడు? మొట్టమొదటిసారి అమ్మ నాన్నగారితో గట్టిగా మాట్లాడింది. చదువు మధ్యలో మానిపించి ఏమి చేస్తామూ అంటూ.

అసలు ఇంక ప్రదీప్ ని కలవను అని గట్టిగా చెప్పి హాస్టల్ కి వచ్చాను.రాగానే మా ఫ్రెండు నవీన్ తో ప్రదీప్ వాళ్ళింటికి ఫోను చేయించి నేను మాట్లాడాను. మరునాడే నన్ను చూడటానికి వస్తాను అని తను పట్టుపడితే , అస్సలు రావద్దు కనీసం నీతో మాట్లాడతాను అనుకోలేదు, ఇలా చాలు అని నేను సర్ది చెప్పాను.

మార్చి ఇరవై సంఘటన నాలో ఎంత భయాన్ని నింపింది అంటే అసలు తనని కలవాలి అంటేనే భయపడేంతగా.

ఒక వారానికి చెప్పాపెట్టకుండా వచ్చేసాడు.రావద్దు అని అంటూనే ఉన్నాను కానీ తనని చూడగానే గట్టిగా ఏడ్చేసి సహజ సిద్ధమైన ఆడపిల్ల ఉక్రోషంతో అడిగాను ఆరోజు అంత గొడవ జరుగుతోంటే ఎందుకు రాలేదు, ఎంత నరకం అనుభవించానో నీకేమి తెలుసు అంటూ.

ఒక 2-3 నెలలకి కాస్త కుదుటపడ్డాను.ఇంటికి మామూలుగా వెళ్ళివచ్చేదానిని శలవలకి. కానీ నాన్న కాస్త స్ట్రిక్ట్ అయ్యారు నా విషయం లో.అంతవరకూ ఎప్పుడూ నాకోసం ఎవ్వరు ఫోను చేసినా కానీ ఎందుకు ఫోను చేసావు అని అడగని నాన్న ఎవ్వరు ఫోను చేసినా తనే రిసీవ్ చేసుకునేవారు.వివరాలు అడిగి కానీ నాకు ఇచ్చేవారు కాదు. నా మీద నమ్మకం పోయింది అన్న ఊహ బాధించేది.కానీ ప్రదీప్ ని వదులుకోలేను నాన్న ని బాధపెట్టలేను.

ఒకసారి అలా శలవలలో ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు మా క్లాస్మేట్ నవీన్ ఫోను చేసాడు.అప్పట్లో ఫోను చాలా ఖరీదైన వ్యవహారం.ఎస్టీడీ కాల్స్ అన్నీ 9 తరువాతే.

నాన్న ఫోనెత్తారు. నేను నవీన్ అండీ అన్నాడు పాపం."అయితే ఏంటి" అన్నారుట నాన్నగారు.(ఈ విషయం నేను కాలేజీ కి వెళ్ళాకా మా ఫ్రెండ్స్ అందరికీ చెప్పాడు నవీన్. ఎవ్వరూ మానస ఇంటికి ఫోను చెయ్యకండీ అంటూ)

ముందు సెమిస్టర్ రిజల్ట్స్ వచ్చాయండీ. తను కాలేజీ 3rd అని చెప్పాడు. అయినా నాన్న కి నమ్మకం కలుగలేదు.నాకివ్వకుండా తనే మార్కులు నోట్ చేసుకున్నారు.

నాకయితే పట్టరాని ఆనందమనిపించింది రిజల్ట్స్ చూడగానే.ఇంట్లో అంత పెద్ద గొడవ తరువాత జరిగిన పరీక్షలవి. ఎంత పట్టుదలగా చదివానో.చాలా నెలల తరువాత నాన్న మొహం లో చిన్న ఆనంద రేఖ చూసాను. కుక్క తోక సామెత లాగ ఇలాగే చదివేసి మార్కులు తెచ్చుకుని ఉద్యోగం సంపాదించేసి నాన్నని ఒప్పించెద్దాము అనిపించేది.

అన్నీ అనుకున్నవి అనుకున్నట్టు జరిగితే పాఠాలెప్పుడు నేర్చుకుంటాము?ప్రదీప్ చదువు పూర్తి కాగానే ఉద్యోగం రాలేదు. నాకేమో అక్కడ నుండీ ఇక్కడనుండీ సంబంధాలు వస్తున్నాయి.

నా ఒత్తిడి తట్టుకోలేక తన ఫ్రెండు చేస్తున్న వ్యాపారం లో భాగస్వామి అయ్యాడు. అదీ అచ్చి రాలేదు మొదట్లో.

కొన్ని రోజులకి పుంజుకున్నాడు. నాకూ కాలేజీ లో ఉద్యోగం వచ్చింది.కానీ ఎక్కడా ఇంట్లో ఒప్పుకుంటారన్న ఆశ మాత్రం కనపడేది కాదు.

నా చదువు పూర్తయ్యెముందోసారి అయ్యాకా ఇంకోసారి నాన్న అనారోగ్యం పాలయ్యారు. సినిమాలలో చూపించినట్లే డాక్టరు గారేమో ఆయనని టెన్షన్ పెట్టకండి అని చెప్పారు.ఇక ఆయన ఆరోగ్య పరిస్థితి చూసాకా నాన్నతో ఇలా చెప్పాలి అని అప్పుడప్పుడు మనసులో రిహార్సెల్స్ వేసుకున్న మాటలు కూడా పెగిలేవి కాదు.

ఏడాది గడిచింది.ఇద్దరి ఇంట్లో ఒప్పుకుంటారన్న ఆశ ఏ మాత్రం కనపడేది కాదు. ఇది జరిగే పని కాదు అనుకుని ఇక ప్రదీప్ కి చెప్పేసాను విడిపోదాము అని.అప్పట్లో Toefel,GRE ఓ పెద్ద సవాలు(ఇప్పటికీ ఇదే ట్రెండ్ ఉందేమో తెలీదు).నా మానాన్న నేను చదువుకుంటాను ఇక అని చెప్పాను.మొండి ఘటం ఒప్పుకుంటాడేమిటి ఒక్క పటాన.


నువ్వు ఇలా మాట్లాడితే నేనే వెళ్ళి పెద్ద మామయ్యతో మాట్లాడుతాను అన్నాడు.అంతే,భయమేసేది నాకు.మళ్ళీ ఆయన నారోగ్యం ఎక్కడ తిరగబెడుతుందో అని.అంతే మళ్ళీ కధ మొదటికే. విషయం అలా నానుతూ వచ్చింది.

ఇంతలో మా అక్క నాన్నగారిని ఒప్పించింది వెళ్ళి ప్రదీప్ వాళ్ళింట్లో మాట్లాడేటట్లు.

నాన్నగారు వాళ్ళు అక్కడకి వెళ్ళకముందే ప్రదీప్, నాన్నగారిని కలిసాడు. ఇంతకముందు కలవడం వేరు ఇప్పుడేమో కాబోయే అల్లుడి హోదా :).

నాన్న తనని అక్కా వాళ్ళింట్లో పరిచయం చేసారు.కట్న కానుకల ప్రసక్తే తేవద్దు ఆ మాటలు ఎక్కడికో దారి తీస్తాయి అని తను చెప్పగానే ఎంత సంతోషమేసిందో. నాన్న తనకి ఉన్నదంతా మా మీఅదే వెచ్చించారు. .

అమ్మ వాళ్ళు వెళ్ళారు. మొదట్లో కాస్త ఏవో కాస్త చిన్న చిన్న అభిప్రాయ భేదాలు వచ్చినా అందరూ కలిసి మార్చి 20 న ముహుర్తం నిర్ణయించారు.
మా పెళ్ళి కీ నిశ్చితార్ధానికీ మధ్యలో 15 రోజులు మాత్రమే వ్యవధి. అఫీషియల్ గా కన్ ఫర్మ్ అయ్యింది కదా అని నన్ను బయటకి తీసుకెళ్తానని ప్రదీప్ అంటే నాన్న ఒప్పుకునే వారు కాదు.

ఠాఠ్ ఈ పెళ్ళికి మేము రాము అని నాన్న తరపు వాళ్ళు భీష్మించుకు కూర్చున్నారు.అక్క బావగారే అన్నీ తామై పెళ్ళి జరిపించారు. అసలు పెళ్ళి ఎంత బాగా జరిగిందో.

అసలు కధ ఇప్పుడే మొదలయ్యినంది.ప్రదీప్ వ్యాపారం దెబ్బతింది. విపరీతమైన టెన్షన్.ఒక తొమ్మిది నెలలు నరకం అనుభవించాము.

దేవుడి దయ వలన ఒక ఆసరా దొరికింది. దానిని ఆలంబన గా చేసుకుని ప్రదీప్ అంచెలంచలుగా ఎదిగి ఒక మంచి స్థానం లో ఉన్నాడిప్పుడు.మళ్ళీ వ్యాపారం జోలికి పోలేదెప్పుడూ.

ఇరు కుటుంబాలవారూ ఇప్పుడూ హ్యాపీ. అసలు మాకే గుర్తు లేదు ఇంత కధ జరిగిందా అని.కుటుంబ బాధ్యతలతో బిజీ బిజీ.

మధ్య మధ్య లో అలకలు పోట్లాటలు మామూలే. ఇద్దరమూ సమ ఉజ్జీలము కాబట్టి పోట్లాటలు బాగానే జరిగేవి మొదట్లో.సమయం గడిచే కొద్దీ మెచ్యూరిటీ పెరిగింది ఇద్దరికీ.

ఎప్పుడైన మేము కలిసి తిరిగిన ప్రదేశాలు చూసినా వాటి గురించి విన్నా మనసు అలా అలా తేలి ఎక్కడికో వెళ్ళిపోతుంది.

ఇదండీ సంగతి.దాదాపు 2 దశాబ్దాలక్రితం మా అత్త కూతురి పెళ్ళి లో క్రికెట్ ఆడుతోంటే వన్ సైడెడ్ గా మొదలైన ప్రేమ కధా కమామీషూనూ.ఈ చివరి భాగం ఇంట్రస్టింగా రాయలేకపోయానేమో అనిపిస్తోంది,ఏమంటారు?

మర్చిపోయాను చెప్పడం,ఇద్దరి హాస్టల్ చదువులూ పూర్తయ్యాకా ఇద్దరి దగ్గరా ఉన్న ఉత్తరాలు ఎక్కడ పెట్టాలి అన్న సమస్య వచ్చింది. వాటిని ఒక సూట్ కేసు లో పెట్టి తాళం వేసి ప్రదీప్ తన ఫ్రెండు వాళ్ళింట్లో అటక మీద పడేసాడు.పెళ్ళయ్యాకా ఒక నిధి ని తెచ్చుకున్నట్లు దానిని తెచ్చుకున్నాము.

ఒక్కటి మాత్రం నిజం అప్పుడు రాసుకున్న ఉత్తరాలు ఇప్పుడు చూస్తే నవ్వొస్తుంది.

నా బ్లాగు చదువుతున్న అందరికీ ధన్యవాదాలు. May be this is the last post in this blog. ఎప్పుడైనా రాయాలనిపిస్తే మా ప్రేమ కధ లో,జీవితం లో జరిగిన చెమక్కులు రాస్తుంటాను.

Take care and Wishing you all a very happy new year.

మార్చి 20--రెండు విధాలుగా గుర్తుండిపోయే రోజు

XXXX సంవత్సరం మార్చ్ 18. వాళ్ళ ఫ్రెండు పెళ్ళి ఉందని నేను చదువుకునే ఊరొచ్చాడు ప్రదీప్. నేనూ వెళ్ళా ఆ పెళ్ళికి. ఏమిటో గత రెండు రోజులనుండీ మనసులో ఏదో అలజడి గా ఉంటోంది. ఏమిటో తెలీదు.సరేలే,ఎలాగూ ప్రదీప్ కూడా ఊళ్ళోనే ఉంటాడు,బామ్మ ని కూడా చూసొద్దామని బామ్మ వాళ్ళ ఊరు బయలుదేరా.ఇంటికి వెళ్ళగానే ఎవ్వరూ సరిగా పలకరించలేదు. తేడా తెలుస్తోంది నాకు.ఏమిటో ఎవ్వరూ సరిగ్గా మాట్లాడట్లేదు.

కొంప దీసి విషయం తెలిసి పోలేదు కదా అనిపించి,ఆ, అయినా ఎలా తెలుస్తుంది మా ఉత్తరాలన్నీ మా దగ్గరే భద్రం గా ఉంటే అనుకున్నా. కానీ సంథింగ్ ఈజ్ రాంగ్ అని మనసు చెప్తూనే ఉంది.నాన్నగారు ఫోను చేసారు,కానీ ముభావం గానే మాట్లాడారు.నేను వస్తున్నాను అనేసరికి గుండెలు జారిపోయాయి.ఎందుకు ఇంత సడెన్ గా అని.

XXXX మార్చ్ 19:నేను బామ్మా వాళ్ళ ఊరొచ్చినప్పుడెప్పుడూ ఇలా లేదు,తనని కలవడమే అవ్వట్లేదు.సాయంత్రం ఆరు గంటలప్పుడు మాత్రం వెంకటేస్వర స్వామి గుడికి వచ్చాడు ఒక్క 10 నిమిషాలు మాట్లాడటానికి. మన విషయం తెలిసిపోయినట్లనిపిస్తోంది,భయమేస్తోంది అన్నాను.ఏమీ కాదు,నేనున్నాను కదా,ధైర్యం గా ఉండు అయినా ఉత్తరాలన్నీ నీ దగ్గర నా దగ్గర క్షేమం గానే ఉన్నాయి కదా అన్నాడు. అవును కదా ఎందుకు అనవసర భయం అనిపించింది. అంతే కానీ 15 రోజుల క్రితం సర్ప్రైజ్ చేద్దామని పంపిన కార్డు,తనకి రాసిన ఉత్తరం వాళ్ళ అక్క చేతిలో పడి ఉంటుందని అప్పుడు ఊహించలేక పోయాను.

ఇంటికి వచ్చానే కానీ మనసంతా ఏదో లా ఉంది.ఆరోజు ని తలచుకుంటే ఇప్పటికీ వణుకే నాకు. ఎవ్వరూ సరిగ్గా మాట్లాడలేదు ఇంట్లో. మధ్య రాత్రి ఎప్పుడో నాన్న వచ్చారు పాపం అంత దూరం ఉండి ఓ నాలుగైదు బస్సులు మారి.ఎందుకు ఇప్పుడు వచ్చారు అంటే బాబాయి అర్జెంటు గా రమ్మన్నాడు అని చెప్పారు. ఇక కన్ఫర్మ్ అయిపోయింది నాకు మేటర్ లీక్ అని. తెల్లవారు ఝాము దాదాపు నాలుగింటి వరకు నాన్న అడుగుతూనే ఉన్నారు వెనక తులసి కోట దగ్గర మంచం మీద పడుకుని,చిన్నీ నిజం చెప్పు నీకూ ప్రదీప్ కీ మధ్య ఏమీ లేదు కదా అని. లేదు నాన్నగారూ,మంచి ఫ్రెండ్ అంతే అని బుకాయించాను ఎన్ని సార్లడిగినా కానీ. చివరికి ఆయన ఒక్క మాటన్నారు,నాకు తెలుసు నాన్న,నువ్వు అలాంటి పనులు చెయ్యవని, అమ్మ అంటూనే ఉంది,ఎవరితోనో మాట్లాడుతుంటే బాబాయి చూసి రాద్ధాంతం
చేస్తున్నాడేమో అనేసరికి ఏడుపు ఆగలేదు నాకు. కానీ ఆపుకోవడానికి బాత్రూం లో కి వెళ్ళిపోయాను. ఆ నిమిషం లో బయట పడిపోయి ఉన్నా బాగుండేదేమో,మరునాడు ఆయనకి తలవంపులు తప్పించే దానిని. అసలు నేను ఆరోజు పోస్టు చేసిన ఉత్తరం సంగతే మర్చిపోయి,అన్నీ నా దగ్గర భద్రం గా హాస్టల్ గదిలో ఉన్నాయి లే అన్న ధీమాతో నాన్నగారికి చెప్పలేదు. పైగా అప్పటికీ ఇంకా ప్రదీప్ సెటిల్ అవ్వలేదు. నో అంటారేమో అని భయం కూడా నా నోరు పెగలనివ్వలేదు.

తెల్లవారింది. కాఫీలు అవీ తాగాకా ఉదయం ఏడున్నరకి బాబాయి చెప్పాడు,అన్నయ్య పెద్ద బావగారు(మా అత్త వాళ్ళాయన) నీతో ఏదో మాట్లాడాలిట,వాళ్ళింటికి రమ్మన్నారు అని. నా గుండెలో వెయ్యి బాంబులు పేలిన భయం వేసింది నాకు. అత్త వాళ్ళ ఇల్లు మరి ప్రదీప్ వాళ్ళ ఇంటి పక్కనే కదా.

బిక్కు బిక్కు మంటూ నాన్నగారివెనకాలే నేనూ వెళ్ళాను. వెళ్లగానే మమ్మల్ని కూర్చోమని చెప్పి వెళ్ళి మామయ్య ప్రదీప్ వాళ్ళింటికి వెళ్ళారు. నేను అత్త వాళ్ళ గుమ్మం లో నిలబడి అన్నీ చూస్తున్నాను. ప్రదీప్ వాళ్ళ నాన్నగారు ఒక ఉత్తరము,గ్రీటింగు కార్డు ని దాదాపు మామయ్య ముఖం మీదికి విసిరినంత పని చేసారు.అంతే...మామయ్య అదే వేగం తో ఇంటికి వచ్చి ఏమితే ఇది అని నా మీద చెయ్యి చేసుకున్నారు.అంతే,నా దిమ్మ తిరిగిపోయింది. అసలు ఇలా ఎలా జరిగిందో అర్ధంకాలేదు నాకు.ఈ ఉత్తరం వీళ్ళ చేతుల్లో ఎలా అని ఆలోచిస్తున్నంత లోనే నా మీద నాలుగు దెబ్బలు వేసారు. నాన్న ఓ పక్కన అలా షాక్ తిని చూస్తూ ఉండిపోయారు. ఓ పావుగంట పాటు అంతా గందరగోళం.ఏమిటే నువ్వు చేసిన పని అని అత్తయ్యలు,మామయ్యలు అడగడం,అవును నేను ప్రదీప్ ని పెళ్ళి చేసుకుంటాను అని నేను అంతే గట్టిగా చెప్పడం జరిగిన తరువాత అప్పటి వరకు కాం గా ఉన్న నాన్న ఇక నేను బతికి అనవసరం అంటూ,రైలు పట్టాల వైపు బయలుదేరారు. కనీసం ఒక్కరంటే ఒక్కరూ ఆపలేదు బయటకొచ్చి ఆయనని.


నేనే వెనకాల వెళ్ళి ఏడుస్తూ బతిమాలి బామ్మ వాళ్ళింటికి తీసుకురాగానే మరల అక్కడ నా మీద మాటల దాడి మొదలు.
నేను ఇంతలో ప్రదీప్ కి ఫోను చేసానువాళ్ళ అమ్మ తీసి తనకి ఇచ్చారు.ఇక్కడ ఇంత గొడవ జరుగుతోంతే,సార్ ఏమో అప్పుడే అక్కడ నిద్ర లేచారుట."ఆ తెలిసింది" అని మాత్రం అన్నాడు. ఒళ్ళు మండిపోయింది నాకు,అదే సమయం లో చాలా మంది ఆడపిల్లల లాగే నేనూ మోసపోయానా అన్న ఊహే భయంకరం అనిపించింది. అక్కడ మామయ్య కొట్టినా ఇంత బాధ అనిపించ లేదు,బాబాయి,అత్తలు ఎన్ని మాటలన్నా భరించాను కానీ తను ఈ టైం లో వచ్చి అవును ఇద్దరమూ పెళ్ళి చేసుకుందాము అనుకుంటున్నాము అంటాడనుకున్నాను మా ఇంటికి వచ్చి. ఒక్కసారిగా ఫోను పెట్టేసి ఏడవడం మొదలెట్టాను.నా మీద మాటల దాడి ఏ మాత్రం ఆగలేదు.
ఎవ్వరేమి అంటున్నా,అవును నేను ఇప్పటికీ అదే మాట చెప్తాను ప్రదీప్ ని పెళ్ళిచేసుకుంటాను అని చెప్పడం విన్న బాబాయి కోపం గా నా మీదకి చెయ్యి లేపేసరికి నాన్న గట్టిగా అరచి ఒక్క మాట చెప్పారందరికీ. దాని మీద ఎవ్వరి చెయ్యీ పడటానికి వీల్లేదు. అది నా కూతురు,
నడమ్మా!! బయలుదేరి మన ఇంటికి వెళ్దాము అని చెప్పి 10 నిమిషాలలో నన్ను బస్టాండు కి తీసుకెళ్ళారు.అంతమంది ముందు అంత అవమానం జరిగి కూదా నాన్నగారు ఏమీ జరగనట్లే ఉండి నేను ఎక్కడ సొమ్మసిల్లి పడిపోతానో ఏడ్చి,ఏమీ తినక అని దగ్గరుండి మరీ టిఫిన్ అదీ పెట్టించారు. సాయంత్రం అయ్యేసరికి ఇంటికి చేరాము.

అప్పటికే అమ్మకి విషయం చేరినట్లుంది ఫోను ద్వారా.గుమ్మం లోకి అడుగు పెట్టగానే కయ్యిమంది నా మీద."ఇంత వెధవ పని చేస్తావనుకోలేదు" అని. నాన్నగారు వెంటనే నన్ను లోపలకి తీసుకెళ్ళిపోయి మంచం చూపించి పడుకో అన్నారు.

బట్టలు మార్చుకుంటా అని చెప్పి తలుపు వేసి ప్రదీప్ కి ఫోను చేసాను.వాళ్ల అమ్మ ఎత్తారు."ప్రదీప్! ఆ అమ్మాయి ఫోను అని చెప్పిఇచ్చారు
,నా పేరు కూడా పలకడం కూడా ఇష్టంలేనట్లు.

నేను ఇంటికి వచ్చాను అని మాత్రం చెప్పి ఫోను పెట్టేసా.

తరువాత నాన్న లోపలకి జ్యూసు తాగమ్మా అంటూ వచ్చారు. నాకు ప్రదీప్ కావాలి అంటూ ఏడుస్తూ గ్లాసు ని తోసేసినా కానీ ఏమీ అనలేదాయన.ఆశ్చర్యకరమయిన విషయం ఏమిటంటే,నాకెప్పుడూ నాన్న అంటే చాలా భయం కోప్పడతారని. కానీ ప్రదీప్ విషయం లో నన్ను ఒక్క మాట కూడా అనని మనిషి మాత్రం నాన్నగారే.

మరునాడు అక్క బావా వచ్చారు పరిగెత్తుకుంటూ. బావగారు, దగ్గర కూర్చోబెట్టుకుని అడిగారు విషయం ఏమిటమ్మా అని. అంతా చెప్పి ఏడ్చేసాను నాకు ఆ అబ్బాయి కావాలి అని.సరే ముందు నువ్వు చదువుకో,ఆ అబ్బాయి కి ఉద్యోగం అదీ రానీ,పైగా వాళ్ళు మన వాళ్ళు కాదంటున్నావు కదా,అన్నీ ఆలోచిద్దాము.నేనున్నాను నీకు అన్న భరోసా ఇచ్చి నేను ఎలాంటి అఘాయిత్యాలూ చెయ్యనని మాట తీసుకుని బయలుదేరారు.


కొసమెరుపేమిటంటే,ఈ సంఘటన జరిగిన మూడేళ్ళకి అంటే XXXXమార్చి 20 న నేను ప్రదీప్ వేద మంత్రాల సాక్షి గా పెద్దల ఆశీర్వాదంతో ఒక్కటయ్యాము :)